Pasen... |
Pasen is het belangrijkste christelijke feest in het liturgische jaar, volgend op de Goede Week. Christenen vieren deze dag vanuit hun geloof dat Jezus uit de dood is opgestaan, op de derde dag na zijn kruisiging. Het christelijke Pasen verwijst ook naar de vijftig dagen durende periode van het kerkelijke jaar vanaf het paasfeest tot Pinksteren. De periode van het paasfeest tot Hemelvaartsdag duurt veertig dagen. Het christelijke Pasen heeft zijn oorsprong in het joodse Pesach. Tijdens het Eerste Concilie van Nicea (325) zijn de data van beide feesten officieel ontkoppeld. In ouder (godsdienst)historisch onderzoek en in pseudowetenschappelijke lectuur wordt vaak een pre-christelijke oorsprong van diverse gebruiken rond Pasen verondersteld. De gangbare wetenschappelijke theorie is dat men over de voorchristelijke periode in Noordwest-Europa nauwelijks iets weet, omdat er nauwelijks iets van is overgeleverd. Mogelijk heeft de viering van Pasen in de loop van de tijd elementen van oude lentefeesten (zie feesten en rituelen tijdens de lente) in zich opgenomen, maar dat blijft speculatief. Het eten van paaseieren is van middeleeuwse oorsprong. Een ander gebruik zijn de paasvuren. De ontstaansperiode hiervan is onbekend. De palmpasenstok is een Nederlands fenomeen dat na de reformatie bij katholieken ingang vond. De paashaas is volgens hedendaagse inzichten helemaal niet zo oud: hij is voor zover bekend pas in 1682 voor het eerst in Duitsland beschreven, in Georg Franck von Franckenau's boek De ovis paschalibus ('Over paaseieren'). De paashaas heeft van oorsprong een pedagogisch karakter. Via een vertaald Duits boek is de paashaas voor het eerst in ieder geval in 1825 in Nederland bekend.
|
Maria Lichtmis en Blasiuszegen... |
Maria-Lichtmis en het feest van de heilige Blasius zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Niet alleen omdat ze op twee achtereenvolgende dagen gevierd worden (2 en 3 februari), maar vooral omdat gewijde kaarsen op beide dagen een belangrijke rol spelen. Met Maria-Lichtmis vieren we de ‘Opdracht van de Heer’ in de tempel. Op de 40e dag na zijn geboorte brengen Jozef en Maria de kleine Jezus voor de eerste keer naar de tempel in Jeruzalem. Vroeger was dit het einde van de Kersttijd. In de 10e eeuw ontstond de traditie om op deze feestdag de kaarsen te wijden die in de liturgie gebruikt worden en die gelovigen eventueel mee naar huis kunnen nemen voor bijzondere gelegenheden. Later werd aan het wijden van de kaarsen ook een kaarsenprocessie door kerk toegevoegd. Vandaar ook de naam ‘Lichtmis’. Een dag later eert de Kerk de heilige bisschop Blasius. Omdat hij een jongen redde van een verstikkingsdood, wordt hij speciaal aangeroepen tegen keelziektes. Tot op de dag van vandaag is het in veel parochies gebruik om op of rond 3 februari de Blasiuszegen te geven. Dit gebeurt doorgaans met twee kaarsen, die met Maria-Lichtmis gezegend zijn.
|
Expositie over 200 jaar zusters Goddelijke Voorzienigheid...... |
Cultuurcentrum De Domijnen in Sittard wijdt dit najaar een expositie aan het 200-jarig bestaan van de congregatie van de zusters van de Goddelijke Voorzienigheid. De congregatie werd in 1822 in Créhen in Frankrijk opgericht. De ‘Franse zusters’ vestigden zich in 1903 in Limburg. Sindsdien zijn ze actief in het onderwijs, ouderenzorg en ziekenzorg en in de wijkverpleging. Op zondag 26 september is er een eucharistieviering in de Petruskerk in Sittard, waarin de zusters het jubileum vieren. ’s Middags wordt het boek ‘Geroepen en gezonden. Geschiedenis van de Dochters van de Goddelijke Voorzienigheid van Créhen in Nederland (1903-heden)’ gepresenteerd. Tegelijkertijd wordt dan in De Domijnen de tentoonstelling ‘Een leven voor de zorg’ geopend, die gewijd is aan leven en werk van de zusters. Met objecten, foto’s, beeld- en geluidsfragmenten wordt ingegaan op de komst van de zusters naar Nederland, de stichting van de diverse kloosters en het werk van de zusters. De tentoonstelling is te zien tot en met begin januari 2022.
|
Sint-Rosa 350 jaar heilig... |
Dit jaar is het precies 350 jaar geleden dat Sint-Rosa – de stadspatrones van Sittard – heilig werd verklaard. Dat gebeurde in 1671 door paus Clemens X. Zij was de eerste Latijns-Amerikaanse vrouw die tot de eer der altaren werd verheven. Opmerkelijk is dat ze twee jaar daarvoor in Sittard al tot patrones werd uitgeroepen. Dat was dus vóór haar officiële heiligverklaring. Dat heeft alles te maken met de rol die Rosa speelde bij het beëindigen van – toen ook – een epidemie. Rosa van Lima (1586-1617) was een jonge vrouw uit Peru die haar hele leven aan God wijdde. Ze werd lid van de derde orde van de dominicanessen en leidde een leven als kluizenaar. Ze had veel aandacht voor zieken, ouderen en zwakken. Via de paters dominicanen was haar verering ook in Sittard terechtgekomen. In 1668 werd Rosa met succes aangeroepen om de stad te beschermen tegen dysenterie. In datzelfde jaar werd ze zalig verklaard en drie jaar later volgde al haar heiligverklaring. Elk jaar op de laatste zondag van augustus trekt de Rosaprocessie door Sittard.
|
Wat is toch pesjonkele?... |
Parochianen van zekere leeftijd hebben het in hun jeugd waarschijnlijk nog meegemaakt: pesjonkele. In-en uitbidden werd het ook wel genoemd. Een bijzondere traditie in de Kerk, die in onbruik is geraakt. De meeste mensen die het hebben meegemaakt herinneren het zich als een traditie rond Allerzielen, maar feitelijk hoort het thuis op 2 augustus. ‘Pesjonkele’ is een verbastering van het Latijnse woord Portiuncula, dat een verkleinwoord is en in dit geval naar een Mariakapelletje in Assisi verwijst. De kapel werd begin 13e eeuw door de jonge Sint-Franciscus opgeknapt. Op 2 augustus 1208 werd de kapel opnieuw ingewijd. Franciscus zou bij die gelegenheid van de paus een volle aflaat hebben verkregen voor iedereen die het kapelletje bezocht. Deze Portiuncula-aflaat kon bij ieder bezoek worden verdiend. Later ging die traditie over op alle franciscaanse kerken en vanaf 1952 kon de aflaat ook op andere dagen en in alle parochiekerken worden verdiend. Zo ontstond het gebruik om met name op Allerzielen te ‘pesjonkele’, om zo aflaten voor overleden gelovigen te verdienen. Het bijzondere van de aflaat was dat je die kon verdienen telkens wanneer je de kerk bezocht en bepaalde gebeden uitsprak. Zelfs meerdere keren op één dag. Zo is het pesjonkele in de herinnering van velen verbonden met het achter elkaar door de kerk in- en uitgaan. Bij de hervorming van de liturgie in 1966 heeft paus Paulus VI hier een einde aan gemaakt. De Portiuncula-aflaat kan nog steeds worden verdiend, maar slechts één keer, alleen in kerken van de franciscanen en alleen op 2 augustus. De Portiunculakapel in Assisi staat er overigens nog steeds, al is er in de 16e eeuw een grote basiliek omheen gebouwd. Daar kun je op 2 augustus nog ouderwets pesjonkele.
|
Landmijnen... |
De verliezers van de oorlog ruimen ze niet op. De winnende partij heeft geen kaarten waar de locaties op staan.
|
Meimaand Mariamaand... |
Heel het jaar door is het druk in de kerken en kapellen bij de beelden van Maria. Mensen steken een kaarsje aan het leren hun kinderen ook een lichtje bij Maria aan te maken. Een oud Marialied zingt: ‘Gekomen is u lieve Mei, Maria, en op het veld de bloemensprei, Maria, bloemen die wij plukken gaan nu zij rijk te bloeien staan, aan U, de Vrouwe van de Mei, Maria.’ En zo staat in deze maand bij het Mariabeeld thuis vaak een vaasje madeliefjes of boterbloemen, door kinderhandjes geplukt.
|
100 Jaar geleden overleed architect Pierre Cuypers... |
Landelijk is hij natuurlijk bekend als ontwerper van het Rijksmuseum en het Centraal Station in Amsterdam. Maar in Limburg kennen we hem toch vooral als de architect van tientallen kerken, kapellen, kloosters en grafmonumenten. Op 3 maart is het precies 100 jaar geleden dat Pierre Cuypers in Roermond overleed, de stad waar hij 96 jaar daarvóór werd geboren. In zijn lange leven wist Cuypers zijn naam voorgoed te vestigen als de architect van de neogotiek. Hij was de kerkenbouwer van de 19e eeuw: de periode van de katholieke emancipatie in Nederland. Overal in het land werden parochies opgericht en nieuwe kerken gebouwd. In totaal ontwierp Cuypers meer dan honderd kerken. In Limburg was hij bij tientallen bouwprojecten van parochies betrokken: als ontwerper van de nieuwe kerk of als verantwoordelijk architect voor de restauratie. Heel bekend is zijn betrokkenheid bij de restauratie van Abdij Rolduc in Kerkrade, de Sint-Servaasbasiliek in Maastricht en de Munsterkerk in z’n eigen Roermond. Maar ook voor tientallen andere parochies, kloosters en wereldlijke opdrachtgevers zette hij zich in. Zo is de troon waarop Koning Willem-Alexander elk jaar de troonrede voorleest een ontwerp van deze beroemde Limburgse architect. Er is een tijd geweest, waarin Pierre Cuypers en zijn kunst minder in de belangstelling stonden, maar de laatste jaren is er juist weer meer interesse in de neogotiek. Zijn voormalig woonhuis/ atelier in Roermond heet tegenwoordig het Cuypershuis en is al vele jaren een museum over zijn leven en werk. www.cuypershuisroermond.nl...
|
Pasen... |
Pasen is het belangrijkste christelijke feest in het liturgische jaar, volgend op de Goede Week. Christenen vieren deze dag vanuit hun geloof dat Jezus uit de dood is opgestaan, op de derde dag na zijn kruisiging. Het christelijke Pasen verwijst ook naar de vijftig dagen durende periode van het kerkelijke jaar vanaf het paasfeest tot Pinksteren. De periode van het paasfeest tot Hemelvaartsdag duurt veertig dagen. Het christelijke Pasen heeft zijn oorsprong in het joodse Pesach. Tijdens het Eerste Concilie van Nicea (325) zijn de data van beide feesten officieel ontkoppeld. In ouder (godsdienst)historisch onderzoek en in pseudowetenschappelijke lectuur wordt vaak een pre-christelijke oorsprong van diverse gebruiken rond Pasen verondersteld. De gangbare wetenschappelijke theorie is dat men over de voorchristelijke periode in Noordwest-Europa nauwelijks iets weet, omdat er nauwelijks iets van is overgeleverd. Mogelijk heeft de viering van Pasen in de loop van de tijd elementen van oude lentefeesten (zie feesten en rituelen tijdens de lente) in zich opgenomen, maar dat blijft speculatief. Het eten van paaseieren is van middeleeuwse oorsprong. Een ander gebruik zijn de paasvuren. De ontstaansperiode hiervan is onbekend. De palmpasenstok is een Nederlands fenomeen dat na de reformatie bij katholieken ingang vond. De paashaas is volgens hedendaagse inzichten helemaal niet zo oud: hij is voor zover bekend pas in 1682 voor het eerst in Duitsland beschreven, in Georg Franck von Franckenau's boek De ovis paschalibus ('Over paaseieren'). De paashaas heeft van oorsprong een pedagogisch karakter. Via een vertaald Duits boek is de paashaas voor het eerst in ieder geval in 1825 in Nederland bekend.
|
Paaszaterdag (Sabbatum Sanctum in het Latijn) of Stille Zaterdag... |
Het is de dag voor Pasen en de laatste dag van de vastentijd en lijdensweek die voorbereidt op het christelijke paasfeest. De naam Stille Zaterdag verwijst naar het feit dat op die dag de klokken niet luiden tot aan de paaswake. In de Katholieke Kerk wordt op Stille Zaterdag net als op Goede Vrijdag de Eucharistie in het geheel niet gevierd. In tegenstelling tot Goede Vrijdag wordt op Paaszaterdag zelfs de Heilige Communie niet uitgereikt. Er worden wel enige geconsacreerde hosties voorradig gehouden, voor het geval stervenden willen communiceren. Het altaar is ontdaan van het altaardwaal. Het tabernakel staat open als teken dat Jezus gestorven is en tijdelijk niet meer onder de mensen is. De kerken zijn sober ingericht, zonder versieringen. Ook de klokken luiden niet op die dag, tot 's avonds de Paaswake wordt gevierd.
|
Half Vasten... |
Laetare (Latijn voor Verheugt U) of halfvasten is de vierde zondag in de Veertigdagentijd, een periode van bezinning in het christendom als voorbereiding op het Paasfeest. Op deze zondag wordt gevierd dat de vastentijd halfweg is en dat het Paasfeest in aantocht is. Vanaf de negende eeuw had deze zondag een feestelijk karakter. Op deze dag schenkt de paus ook de Gouden Roos wat ook de naam Rozenzondag verklaart. In het Verenigd Koninkrijk wordt het ook als Moederdag gevierd.
|
Quarantaine... |
Sinds de uitbraak van corona is het woord quarantaine weer helemaal terug in ons spraakgebruik. Wie ziekteverschijnselen heeft of vermoedt, wordt geadviseerd om zich een aantal dagen terug te trekken. In die tijd kun je niemand besmetten en zelf genezen. Het woord quarantaine is geleid van het Italiaanse ‘quaranta giorni’, wat veertig dagen betekent. In de 14e eeuw moesten in Venetië schepen uit landen waar de pest heerste in veertig dagen buiten de haven van blijven liggen, om de ziekte niet aan land te brengen. Mensen die afgelopen jaar noodgedwongen in quarantaine moesten, zeiden achteraf dat ze in die tijd tot rust waren gekomen en oog voor andere aspecten van het leven hadden gekregen. In de kerk kennen we al heel lang het gebruik om je veertig dagen ‘in quarantaine’ te gaan. Jezus zelf trok zich veertig dagen terug in de woestijn, voordat hij aan zijn openbare leven begon. De tijd na Aswoensdag is voor gelovigen méér dan het aftellen van veertig dagen tot Pasen. Het is een tijd om geestelijk in quarantaine te gaan, om even uit de hectiek van het dagelijks leven te stappen en te genezen van de drukte van alledag.
|
Waarom Maria-Lichtmis eigenlijk geen Mariafeest is... |
Maria-Lichtmis heet het feest dat de Kerk op 2 februari viert. De naam is een beetje verwarrend, want het is eigenlijk geen Mariafeest. Het pasgeboren kerstkind is de echte hoofdpersoon. Maria-Lichtmis wordt gevierd op de 40e dag na Kerstmis. Volgens de joodse traditie was dat het moment om een eerstgeboren zoon voor God te brengen in de tempel. De officiële naam van het feest luidt ook ‘Opdracht van de Heer’.
Waarom dan die verwarring met Maria? Dat heeft te maken met een andere traditie op dezelfde dag. Volgens dezelfde joodse wet was het gebruik dat een vrouw 40 dagen na de bevalling van een zoon naar tempel ging voor een reinigingsritueel. Het woord reiniging klinkt in moderne oren misschien wat vreemd, maar betekende dat een vrouw na een bevalling een rustperiode van 40 dagen werd gegund. Eigenlijk heel modern dus. Maria-Lichtmis is de afsluiting van dat ‘zwangerschapsverlof’ van Maria.
Daarom was deze dag in het verleden ook de officiële afsluiting van de kersttijd. Dat verklaart tevens waar de naam Lichtmis vandaan komt. Als Jozef en Maria op de 40e dag met hun pasgeboren zoon naar de tempel gaan, ontmoeten ze daar de oude Simeon, die in het kind de Messias herkent en hem “een Licht” noemt “dat voor de heidenen straalt” (Lucas 2, 32). Daaruit ontstond in de eerste eeuwen de traditie om op deze dag een lichtprocessie te houden. In de Middeleeuwen kwam daar het gebruik bij om met Maria-Lichtmis ook kaarsen te zegenen, die dan weer een dag later gebruikt kunnen worden voor de Blasiuszegen van 3 februari.
|
De achtergronden van Kerstmis...Vierzondagen... |
Waarschijnlijk hebben gelovigen al vanaf het begin van het christendom een voorbereidingstijd op Kerstmis in acht genomen. Vanaf de vijfde eeuw is in de Oosterse Kerk duidelijk sprake van een periode van enkele weken. Toen was nog sprake van acht weken: van 11 november tot 6 januari. Via Spanje en Frankrijk komt de traditie in de zesde eeuw naar Rome en de rest van Europa. De duur van de advent verschilde per land en per eeuw. Er was sprake van vier, vijf en soms zelfs zes adventszondagen. Tegenwoordig begint de advent op de vierde zondag vóór 25 december. Dat betekent dat het begin van de advent per jaar verschilt.
|
De achtergronden van Kerstmis...paars... |
Van oudsher is de Advent niet alleen een tijd om vooruit te kijken naar het Kerstfeest, maar ook een periode van boete. Daarom is de liturgische kleur van de liturgische gewaden in deze periode paars, net als in de 40-dagentijd voor Pasen. Halverwege de advent schijnt het licht van Kerstmis al een beetje door en mag de kleur roze zijn, net als met halfvasten
|
De achtergronden van Kerstmis...de adventskrans |
De krans is eigenlijk een kroon, als teken van eer, overwinning en kroning. In het Romeinse rijk kregen overwinnaars al een kroon op hun hoofd. De adventskrans verwijstal een beetje naar de koninklijke intocht van Jezus in Jeruzalem op Palmzondag. De adventskrans is een eerbetoon aan Christus. De krans staat symbool voor de aardbol: de wereld die uitziet naar de verlosser.
|
De achtergronden van Kerstmis...de naam |
De naam Advent komt van het Latijnse werkwoord advenire, dat ‘naderen’ betekent. Ook het woord adventus is hiervan afgeleid. Dat betekent ‘komst’. Het werd aanvankelijk gebruikt voor de troonsbestijging van een Romeinse keizer of de allereerste keer dat de keizer of een andere vorst een tempel betrad. Gelovige mensen kijken in de Advent uit naar de komst van Christus, de vredevorst.
|
Soldaat Martinus... |
Op de vooravond van zijn feest laaien in Limburg de Sint Maartensvuren hoog op in de donkere Novemberlucht. Maar ook in andere streken van ons land zijn honderden kinderen – katholiek en niet-katholiek - met hun brandende lampionnen op weg naar de huizen waar zij Sint Maarten-liedjes zingen.
|
Broodje van Sint-Hubertus... |
Op 3 november wordt in een aantal regio’s in Zuid-Nederland en België het feest van Sint-Hubertus gevierd. Hij leefde in de achtste eeuw en was de laatste bisschop van Maastricht. Na de moord op zijn voorganger Lambertus verplaatste hij de zetel naar Luik. Hubertus groeide uit tot de Apostel van de Ardennen en werd na zijn dood uitgeroepen tot patroonheilige van de jacht... Een van de gebruiken die al eeuwenlang rond het feest van Sint-Hubertus bestaan, is het uitdelen van gezegend Hubertusbrood. Het brood wordt in de kerk gezegend en kan door mens en dier gegeten worden als afweer tegen ziektes. Van oudsher wordt het Hubertusbrood gegeten ter bescherming tegen hondsdolheid.
|
10 oktober, Sterre der Zee... |
Precies 15 jaar geleden kreeg de kerk in Limburg er een nieuw feest bij: de gedachtenis van Onze-Lieve-Vrouw Sterre der Zee. De devotie voor het beroemde beeld in Maastricht bestaat al honderden jaren, maar had op de kalender geen eigen feestdag. Toen er in 2005 in Nederland een nieuwe Mariamissaal verscheen, mocht ieder bisdom een regionale Mariadevotie aandragen voor een eigen feestdag. Het bisdom Roermond koos voor Onze-Lieve-Vrouw Sterre der Zee, of zoals ze in Maastricht zeggen; ‘Slevrouw’. Sinds 1804 had het beeld in de Nicolaaskerk gestaan, een parochiekerk die naast de Onze-Lieve-Vrouwekerk stond en nu is afgebroken. Voor die tijd had ‘Slevrouw’ een tijdje rondgezworven langs verschillende kerken en kapellen in Maastricht, nadat ze in de 80-jarige oorlog van haar oorspronkelijke plek – de Minderbroederskerk (nu Rijksarchief) – was verdreven.
|
50 Jaar kerkleraressen... |
Dit jaar is het precies 50 jaar geleden dat de eerste vrouwen werden uitgeroepen tot Kerklerares. Het was paus Paulus VI die in 1970 deze titel verleende aan Catharina van Siena en aan Theresia van Ávila, die op 15 oktober haar feestdag heeft. De titel Kerkleraar of Kerklerares is een eretitel die de paus kan verlenen aan schrijvers en schrijfsters die uitmunten door hun heiligheid in levenswijze, hun trouw aan de kerk en hun grote geleerdheid. De titel is ontstaan uit de verering van de vier westerse kerkvaders: Ambrosius, Hiëronymus, Augustinus en Gregorius de Grote. Zij kregen in 1295 van paus Bonifatius VIII als eersten de titel Kerkleraar. Tot ver in de 20e eeuw werd de titel alleen aan mannen verleend. Paus Paulus VI maakte daar 50 jaar geleden een einde aan door ook vrouwen deze titel te verlenen. De pausen na hem namen dat over en benoemden ook Hildegad van Bingen en Theresia van Lisieux tot Kerklerares.
|
Lambertus bisschop van Maastricht... |
1350 Jaar geleden werd Lambertus bisschop van Maastricht Naar men zegt was hij een echte Sjeng: geboren in het jaar 638 in Maastricht. Op z’n 32e werd hij benoemd tot bisschop van zijn geboortestad. Dit jaar is dat precies 1350 jaar geleden. De latere Sint Lambertus kon toen nog niet weten dat hij de laatste echte bisschop van Maastricht zou zijn. Eigenlijk was hij twee keer bisschop van zijn geboortestad. Toen politieke tegenstanders van zijn familie aan de macht kwamen, werd Lambertus afgezet en in 674 naar de abdij van Stavelot in de Ardennen verbannen. Zeven jaar later (in 681) mocht hij terug komen en pakte hij zijn ambt weer op. Hij bleef bisschop van Maastricht, totdat hij in de nacht van 16 op 17 september 705 in Luik werd vermoord. Hij werd eerst ‘thuis’ in Maastricht begraven en later werden zijn resten overgebracht naar Luik. Zijn opvolger – Sint Hubertus (die van de schutterijen) – liet de bisschopszetel van Maastricht naar Luik verplaatsen, waar nu nog altijd een bisschop zetelt als verre opvolger van Lambertus. Boven het nieuwe graf van Lambertus liet hij de Lambertuskathedraal bouwen. Deze werd in 1794 bij de Franse Revolutie verwoest. De resten zijn nog altijd te zien op de Place Saint-Lambert in Luik. In zijn geboortestad Maastricht zijn ze Lambertus niet vergeten. Hij werd al direct na zij dood als martelaar vereerd. In de wijk Sint-Pieter is een kapel ter ere van hem gebouwd. Later kwam er ook een Lambertuskerk in het centrum. Er is een Lambertusbroederschap en tijdens processies en de Heiligdomsvaart trekt het borstbeeld met zijn relieken mee in de stoet. Op 17 september is zijn feestdag.
|
Kroedwusj... |
Op 15 augustus viert de Kerk het hoogfeest van Maria Tenhemelopneming. Hiermee wordt herdacht dat Maria na haar dood met ziel en lichaam door God in de hemel is opgenomen. Maria Tenhemelopneming is het belangrijkste Mariafeest van het jaar. In Limburg is het een goed gebruik om op dit feest boeketten van veldkruiden te zegenen: de 'kroedwusj' of 'kruudwis'. Waarom worden de kruidenboeketten nu net op dit feest gezegend? Dit gebeurt met Maria Tenhemelopneming, omdat het een heel oud gebruik is om Maria aan te duiden met namen die ontleend zijn aan de plantenwereld en om in haar een bloem te zien, die de Jezus voortbracht. Denk maar aan de namen als ‘Bloem van de Carmel of ‘Mystieke Roos’. Augustus is ook de maand waarin veel van deze kruiden bloeien. Het boeket van de ‘Kroedwusj’ hoort samengesteld te zijn uit zeven verschillende kruiden, bloemen en korenaren: twee graansoorten (tarwe en rogge), twee kruiden met geneeskrachtige werking (duizendblad en boerenwormkruid) en twee kruiden die het onweer kunnen weren (alsem of bijvoet en koninginnekruid, ook wel donder- of leverkruid genoemd). In sommige plaatsen bestaat het gebruik om wilgenroosjes en huislook in het boeket op te nemen. Het zevende kruid is het walnotenblad. Dit is samengesteld uit zeven blaadjes. Beweerd wordt dat de bliksem nooit in een notenboom inslaat. De traditie wil dat deze zeven kruiden achterbleven in het graf van Maria. Dat het om zeven kruiden gaat, heeft ook een betekenis. Zeven is in de kerkgeschiedenis het getal van de volheid. Het gezegende kruidenboeket beschermt volgens de traditie tegen allerlei soorten onheil, zoals blikseminslag. De boeketten werden vroeger samengebonden met een lint van zeven el lang (een el is ongeveer 68 centimeter) en opgehangen boven huis- en staldeuren. Bij onheil werden er een paar takjes van in de het haardvuur geworpen.
|
De Limburgse Martelaren van Gorcum... |
De moord op de martelaren van Gorcum wordt elk jaar op 9 juli in Brielle (Den Briel) herdacht met een nationale bedevaart. Op die datum werden daar in 1572 maar liefst negentien katholieke geestelijken vermoord. Twee van deze martelaren kwamen uit Limburg.
De franciscanen Hieronymus en Antonius kwamen allebei uit Weert. Antonius werd vermoedelijk in 1522 in de buurtschap Kampershoek op de grens van Weert en Nederweert geboren. Hij trad in bij het franciscanen in 's-Hertogenbosch. Na zijn noviciaat kwam hij terecht in het klooster in Gorcum, waar zijn streekgenoot Hieronymus, in 1522 geboren in de Langstraat in Weert, actief was als pastoor.
Ten tijde van de Reformatie werden Antonius en Hieronymus door de calvinisten gearresteerd, vanwege hun katholiek geloof. Samen met zeventien anderen eindigden zij op 9 juli 1572 in Brielle aan de galg. Na hun dood werden ze bekend als de Martelaren van Gorcum. In 1675 zijn ze alle negentien zaligverklaard, in 1867 gevolgd door de heiligverklaring. In Weert en omgeving zijn verschillende kerken en kapellen naar de twee lokale martelaren vernoemd.
Veel minder bekend is dat een goede veertien dagen na de moord op de Martelaren van Gorcum in Roermond twaalf monniken en de secretaris van de toenmalige bisschop eveneens werden vermoord. Deze moord speelde zich af in het kartuizer klooster, waarin nu de kantoren van het bisdom zijn ondergebracht. Deze ‘Martelaren van Roermond’ zijn nooit officieel zalig- of heilig verklaard. Wel worden hun relieken in de Caroluskapel in Roermond bewaard.
|
Wat is er goed aan de Goede Week?... |
De week vóór Pasen wordt de Goede Week genoemd. Op zichzelf misschien een vreemde naam, want in die week wordt het lijden en sterven van Christus herdacht. Wat is daar goed aan? Dat komt, omdat de naam eigenlijk niets te maken heeft met de betekenis die wij tegenwoordig aan het woord ‘goed’ geven. In de liturgische boeken wordt de Goede Week ook omschreven als “Heilige Week’. Goed is een woord dat vaak als alternatief voor ‘heilig’ wordt gebruikt. De Goede Week is dus vooral de Heilige Week en Goede Vrijdag de Heilige Vrijdag. De Goede Week heeft trouwens nog meer benamingen. In de eerste eeuwen werd ook wel van de Paasweek gesproken, later werd ook wel de ‘Grote Week’ gebruikt. Daarmee word bedoeld dat voor gelovige christenen de Goede Week de belangrijkste week van het jaar is. De Duitsers gebruiken overigens een term die precies het tegenovergestelde van ‘goed’ uitdrukt. Zij hebben het over Karwoche en Karfreitag. Dit komt van het oud-Duitse woord ‘kara’, dat ‘klacht’ of ‘treurnis’ betekent en die zin veel meer het lijden omschrijft. In zekere zin mag de Goede Week toch als een échte goeie week worden beschouwd, want door zijn lijden, sterven én zijn Verrijzenis met Pasen heeft Christus ons allemaal verlost en uitzicht op eeuwig leven gegeven. Dat is nog eens goed nieuws!
|
Aswoensdag... |
We tekenen ons voorhoofd met een kruisje van as. Dat staat voor boetedoening en vergankelijkheid. Veertig dagen tijd om tot inkeer te komen en Christus' weg te volgen. As is ook een reinigingsmiddel, een symbool van een grote schoonmaak en een nieuw begin. Het kruis verwijst niet alleen naar de dood, maar ook naar het nieuwe leven daarna. We kijken vooruit naar Goede Vrijdag én naar Pasen.
|
14 februari: één of twee Valentijnen?... |
Geen enkele feestdag van een heilige is waarschijnlijk zó met zijn naam verbonden als Valentijnsdag. Het is een dag waarop veel mensen hun geliefde met een cadeautje verrassen. Wat zij zich waarschijnlijk niet realiseren is dat deze dag vernoemd is naar een christelijke martelaar uit de derde eeuw. Nog minder mensen weten dat er zelfs twee martelaren met deze naam bekend zijn, die allebei op 14 februari worden herdacht. Valentinus van Rome stond bekend als een wijze, deugdzame en vrome priester. Hij genas de blinde dochter van de stadhouder van Rome, die zich prompt met zijn hele familie tot het christendom bekeerde. Keizer Claudius II zou Valentinus daarop hebben laten vermoorden op 14 februari 269. Op dezelfde dag overleed in Rome ook een bisschop Valentinus, die bij Terni werd begraven en daarom vaak Valentinus van Terni wordt genoemd. Hij stond met name bekend vanwege het inzegenen van gelukkige huwelijken. Het is niet uitgesloten dat het in beide verhalen om dezelfde Valentijn gaat. Het gebruik om op Valentijnsdag je geliefde te verrassen, heeft overigens niets met beide heren te maken. Het is vermoedelijk een afgeleide van een voorchristelijk vruchtbaarheidsritueel.
|
Driekoningen... |
In het bisdom Roermond is 5 januari altijd een bijzondere dag, omdat er dan maar liefst twee Limburgse heiligen hun feestdag hebben: Sint Gerlach uit Houthem en de heilige Karel Houben uit Munstergeleen. Dit jaar moeten beiden echter een stapje terug doen, omdat hun feestdag op een zondag valt. Toevallig ook nog het hoogfeest van Driekoningen (Openbaring des Heren). Hoe dierbaar de heiligen uit het zuiden ons ook zijn, deze keer moeten ze de wijzen uit het oosten voor laten gaan. Al zullen de feesten in Houthem en Munstergeleen toch wel niet helemaal ongemerkt voorbijgaan.
|
De achtergronden van de advent... |
Adventskrans...Het meest zichtbare teken van de Advent is de adventskrans, waarop elke week een kaarsje extra wordt aangestoken. De krans is eigenlijk een kroon, als teken van eer, overwinning en kroning. In het Romeinse rijk kregen overwinnaars al een kroon op hun hoofd. De adventskrans verwijs al een beetje naar de koninklijke intocht van Jezus in Jeruzalem op Palmzondag. De adventskrans is een eerbetoon aan Christus. De krans staat symbool voor de aardbol: de wereld die uitziet naar de verlosser.
Paars...Van oudsher is de Advent niet alleen een tijd om vooruit te kijken naar het Kerstfeest, maar ook een periode van boete. Daarom is de liturgische kleur van de liturgische gewaden in deze periode paars, net als in de 40-dagentijd voor Pasen. Halverwege de advent schijnt het licht van Kerstmis al een beetje door en mag de kleur roze zijn, net als met halfvasten.
Vier zondagen...Waarschijnlijk hebben gelovigen al vanaf het begin van het christendom een voorbereidingstijd op Kerstmis in acht genomen. Vanaf de vijfde eeuw is in de Oosterse Kerk duidelijk sprake van een periode van enkele weken. Toen was nog sprake van acht weken: van 11 november tot 6 januari. Via Spanje en Frankrijk komt de traditie in de zesde eeuw naar Rome en de rest van Europa. De duur van de advent verschilde per land en per eeuw. Er was sprake van vier, vijf en soms zelfs zes adventszondagen. Tegenwoordig begint de advent op de vierde zondag vóór 25 december. Dat betekent dat het begin van de advent per jaar verschilt.
De naam...De naam Advent komt van het Latijnse werkwoord advenire, dat 'naderen' betekent. Ook het woord adventus is hiervan afgeleid. Dat betekent 'komst'. Het werd aanvankelijk gebruikt voor de troonsbestijging van een Romeinse keizer of de allereerste keer dat de keizer of een andere vorst een tempel betrad. Gelovige mensen kijken in de Advent uit naar de komst van Christus, de vredevorst...
|
Waarom Carnaval en Sint Maarten bij elkaar horen... |
Dat de feestdag van Sint Maarten en het begin van het carnavalsseizoen beiden op 11 november vallen (11e van de 11e) lijkt toeval. Op het eerste gezicht lijken beide feesten ook niets met elkaar te maken te hebben. Maar dat is niet juist. Ze hebben eigenlijk alles met elkaar en met het evangelie te maken. Op 11 november viert de Kerk het feest van de heilige Martinus van Tours. Hij werd vooral bekend, omdat hij nog vóór zijn bekering de helft van zijn mantel aan een bedelaar gaf. Daarmee groeide hij uit tot symbool van barmhartigheid en christelijke naastenliefde. Waar nu kinderen op de feestdag van Sint Maarten langs de deur gaan om snoep op te halen, waren dit in vroeger eeuwen de armen en bedelaars die bij de rijken iets extra's gingen halen. In heel Europa werd het feest van de 'apostel van Frankrijk' als een belangrijke feestdag gevierd. Dat had ook een tweede reden: na 11 november begon de voorbereidingstijd op Kerstmis. Net als met Pasen ging dit lang geleden gepaard met een vastenperiode: de Sint‐Maartensvasten. En net als bij de vasten voor Pasen waren de laatste dagen voorafgaand hieraan een gelegenheid om nog even feest te vieren. Een soort vastenavond dus, maar dan in november Dat de feestdag van Sint Maarten en het begin van het carnavalsseizoen beiden op 11 november vallen (11e van de 11e) lijkt toeval. Op het eerste gezicht lijken beide feesten ook niets met elkaar te maken te hebben. Maar dat is niet juist. Ze hebben eigenlijk alles met elkaar en met het evangelie te maken. Op 11 november viert de Kerk het feest van de heilige Martinus van Tours. Hij werd vooral bekend, omdat hij nog vóór zijn bekering de helft van zijn mantel aan een bedelaar gaf. Daarmee groeide hij uit tot symbool van barmhartigheid en christelijke naastenliefde. Waar nu kinderen op de feestdag van Sint Maarten langs de deur gaan om snoep op te halen, waren dit in vroeger eeuwen de armen en bedelaars die bij de rijken iets extra's gingen halen. In heel Europa werd het feest van de 'apostel van Frankrijk' als een belangrijke feestdag gevierd. Dat had ook een tweede reden: na 11 november begon de voorbereidingstijd op Kerstmis. Net als met Pasen ging dit lang geleden gepaard met een vastenperiode: de Sint‐Maartensvasten. En net als bij de vasten voor Pasen waren de laatste dagen voorafgaand hieraan een gelegenheid om nog even feest te vieren. Een soort vastenavond dus, maar dan in november.
|
de Rozenkrans... |
Elk jaar op 7 oktober viert de Rooms-Katholieke Kerk de gedachtenis van Onze Lieve Vrouw van de Rozenkrans. Daaromheen is de hele maand oktober uitgegroeid tot Rozenkransmaand. Vroeger werd de rozenkrans veel gezamenlijk in de gezinnen gebeden. Tegenwoordig wordt hij veel gebeden tijdens bedevaarten, in kleine groepen in de parochie of bij mensen thuis, of gewoon individueel. Veel katholieken dragen de rozenkrans altijd bij zich en worden er mee begraven. Het bidden van de rozenkrans is ooit ontstaan in kloosters, waar elke week alle 150 psalmen werden gebeden en in sommige kloosters gebeurt dit nog altijd. Voor lekenbroeders of –zusters verving men de psalmen door het bidden van 150 maal het Onze Vader. In de Middeleeuwen werd dit steeds vaker het Weesgegroet. Geleidelijk aan verbond men dit gebed met de overweging van momenten uit het leven van Jezus. Dit zijn de zogeheten 'geheimen' van de Rozenkrans. Vijf blijde geheimen hebben te maken met de geboorte van Jezus, vijf droevige geheimen gaan over het lijden en sterven van Jezus, vijf glorievolle staan stil bij de verrijzenis van Hem en de vijf geheimen van het Licht hebben te maken met het openbaar leven van Jezus. Deze twintig geheimen omvatten het hele leven van Jezus. Daarom wordt de rozenkrans ook wel een 'samenvatting van heel het Evangelie' genoemd. De kracht van het rozenkransgebed ligt in de eenvoud en de herhaling. Door steeds weer het Onze Vader met de tien Weesgegroeten te bidden, ontstaat een cadans en een soort concentratie. Hierin kunnen de 'geheimen' uit het leven van Jezus overdacht en verdiept worden. Ook kunnen er aan de tientjes van de rozenkrans intenties verbonden worden, die op voorspraak van Maria aan God worden voorgelegd. bron: bisdom Roermond
|
Praktijk in de Vasten... |
Traditioneel wordt in de vastentijd, de veertig dagen voor Pasen, de nadruk gelegd op drie aandachtsgebieden: 1. een tijd van meer bidden; om te beginnen door iedere gelovige zelf; men zou er voor kunnen kiezen een gebed elke dag te bidden; maar vervolgens door het samen bidden b.v. met het hele gezin, of door ’s zondags naar de kerk te gaan voor de H. Mis. 2. een tijd om iets soberder aan te doen met eten, drinken, roken, TV kijken e.d.; als je tegen het einde van de maaltijd nog wel een boterhammetje zou lusten, dat laatste sneetje niet te nemen; een kleine zelfoverwinning; klein, maat niet onbelangrijk. Er zijn vele varianten te bedenken zoals: minder ‘uit’ eten, een frietje gaan halen ... 3. een tijd om ‘meer aalmoezen’ te geven. Het klinkt ouderwets, maar het betekent gewoon dat je nog weldadiger bent dan anders. Je geeft wat minder uit aan eten en drinken, aan film en uitgaan; wat je uitspaart gaat niet in je spaarpot, maar naar een goed doel. Dat is wat we individueel doen. Maar ook als gemeenschap zijn we weldadiger; dat doen we in de jaarlijkse vastenactie.
|
Grootvader.... |
Mijn opa is al lang dood, maar zijn kijk op het leven, in moeilijke èn in mooie dagen, zal ik nooit vergeten. Zijn vertrouwen en zijn humor, zijn talent om aan donkere dagen toch nog wat opgewektst te ontfutselen, blijven mij bij. En zijn een voorbeeld voor me. Met mijn opa, die niet veel onderwijs gegund was geweest, heb ik maar heel zelden gesproken over kerk en geloof. Maar door zijn manier van leven, zijn wijze om mensen en gebeurtenissen te bezien heb ik ervaren wat geloven kan betekenen. Geloven heeft te maken met een bijzondere opvatting van het leven, een bijzondere kijk op zichzelf, op andere mensen en op God. Opa had een zwaar ongeluk gehad. Hij kwam terecht onder een instortend gebouw. Hij lag onder het puin en kon zich niet verroeren; benen afgekneld, bovenlichaam zwaar gewond. Op intensive care schatte men zijn kansen om er bovenop te komen heel laag in. Zijn vrouw kreeg zijn bril, zijn gebit en zijn schoenen mee naar huis. Zij begreep wat de medische staf haar wilde zeggen. Opa ook. Maar hij geloofde in zijn genezing en kwam er wel bovenop. Alleen de benen wilden niet: ’Daar moet U mee leren leven. ’ Maar thuis ontwikkelde hij zijn eigen therapie. Met veel pijn en moeite kreeg hij het voor elkaar: elke dag een paar centimeter verder. Opa was een volhouder; en hij geloofde dat dat hij weer op de been zou komen. Heel goed, want hoe verder het geloof in God verwijderd is van het geloof in het leven van elke dag, des te onbeduidender en zwak is het; het heeft nauwelijks grond om in te wortelen.
|
Peter Claver.... |
Een Spanjaard in een zwarte toog klom langs de ladders af in het ruim van het slavenschip waar de slaven erbarmelijke omstandigheden zaten vastgekluisterd. Hij was anders dan de anderen. Hij had geen zweep. Hij schreeuwde niet. Hij kwam om voor de slaven te doen wat hij kon. Peter Claver beschouwde hen als mensen en niet als handelswaar. Hij sprak met hen. Zijn woorden konden ze niet verstaan, maar zijn rustige ogen, zijn gebaren en zijn vriendelijke gezicht des te beter. Peter was in 1580 geboren. Hij studeerde op het Jezuïetencollege van Barcelona. Daarna op het seminarie van de Jezuïeten-seminarie op Palma in Majorca. Daar vond hij zijn roeping om als Jezuïet te gaan werken bij het ontschepen van de slaven voor ze bij opbod werden verkocht op de slavenmarkt.
|
Advent, de Heer komt.... |
In de stal bij de os, de ezel en de schapen. Het is goed dat we ieder jaar met Kerstmis en Driekoningen vieren dat God bij ons op aarde heeft geleefd; geen lang lui leventje, maar een kort bestaan vol moeilijkheden, tegenwerking en eindigend in geseling en kruisdood. Maar ‘Advent, de Heer komt’ graaft nog dieper. De Heer komt ook op het einde van de tijden, dan niet in een dierenstal, maar als zegepralend vorst met grote macht en majesteit, vergezeld van zijn engelen. Dan zullen wij mensen, dan zullen alle volkeren worden gebracht voor zijn troon. Dan zal Hij het oordeel over ons leven uitspreken. Sint Paulus schrijft erover: laten wij dus onvermoeibaar het goede blijven doen; op die laatste dag zullen wij de oogst binnenhalen, want wat een mens gezaaid heeft, dat zal hij oogsten; dus zolang wij tijd hebben, blijven wij het goede doen.
|
Werkers en geldverschaffers.... |
De katholieke sociale leer leert dat een geslaagde samenwerking tussen werkers en geldverschaffers noodzakelijk is voor economische welvaart. De belangen van de geldverschaffers hebben niet automatisch voorrang op de belangen van de werkers. Beide ‘partijen’ spannen zich in voor het algemeen belang van de samenleving. Winst maken is niet het enige motief voor de inspanningen. Werkers moeten met plezier werken, ze moeten voldoening van het werk dat ze doen. Wrijfpunten tussen werkers en kapitaalverschaffers zullen niet uitgesloten kunnen worden, maar omdat beide groeperingen zich inzetten voor het algemeen belang zal een uiterst middel als staking slechts zeer zelden gehanteerd worden. Het algemeen belang vereist dat werk voldoening geeft, niet geestdodend en afstompend is; dat de waardigheid van de werker gewaarborgd wordt.
|
Allerheiligen en Allerzielen... |
Waar zijn de mensen die vóór ons op aarde waren? Er zijn mensen die deze vraag ijskoud beantwoorden: ‘Die bestaan niet meer, behalve hun as of graf is er niets meer; en er komt nooit meer iets van ze. Alles is definitief voorbij’. Voor de meeste andere mensen, gelovigen en ‘ongelovigen’ is dat veel te kort door de bocht. ‘Er moet toch iets zijn.’ Maar dan. Hoe moet je iets zeggen? De hemel? Ja, wat wil je daarmee uitdrukken? Iets positiefs, daar is men het wel over eens. Voor de rest moet je je behelpen met beelden: bij God, in rust, in het eeuwige licht, bij de engelenkoren. Dat laatste beeld, de koren, probeert uit te drukken dat je niet in je eentje gelukkig kunt zijn, op aarde niet en later ook niet; je moet altijd in een mensengemeenschap zijn om geluk te ervaren. Ook al ben je bij God in de hemel. Maar oh wat is het moeilijk om je iets voor te stellen buiten tijd en ruimte. Gebed: Heer, geef de overleden gelovigen de eeuwige rust. Een het eeuwige licht verlichte hen. Dat zij rusten in vrede.
|
Thailand en het Westen... |
Ik ben nog steeds verbaasd over de culturele verschillen. Ik denk aan de jongens die de grot waarin ze zaten geruime tijd niet konden verlaten. Ben ik van mening dat 12 westerse tieners in soortgelijke omstandigheden zich zouden hebben gedragen met dezelfde discipline, dezelfde solidariteit en dezelfde goede manieren? Allerminst...Ben ik van mening dat een groep westerse ouders in soortgelijke omstandigheden even vastbesloten zou hebben geweigerd de schuld van alles te geven aan hun coach (en/of aan anderen) en voortdurend hun respect, vergiffenis en genegenheid voor hem hebben geuit? Allerminst...En dan heb ik het nog niet over de kalme en geduldige houding van de dorpsgemeenschap, de prachtige tempelriten na de bevrijding inclusief de ceremonie om vergiffenis te vragen aan de berg.
|
Corneliusoctaaf... |
Corneliusoctaaf 14-22 september
|
Solidariteit in India... |
Kasaragod is een achtergebleven gebied met veel cashewplantages. In het verleden werd met een helikopter landbouwgif (endosulfaan) gestrooid. De overheid heeft dit inmiddels verboden, maar geeft geen daadwerkelijke hulp bij schade ten gevolge van het gebruik pesticiden.
|
Parochiefeest Amstenrade Bingelrade Jabeek... |
Drie steeds nauwer samenwerkende parochies die een zestigjarig priesterfeest vieren. Veel muziek, veel vlaggen, veel mensen. In de kerk, in Oud Dorp. Veel gebeden, veel handen die worden geschud, veel mooie wensen die worden uitgesproken, veel brieven en kaarten die worden geschreven. Veel tekeningen van kinderen met torens en kerken en op de meest onverwachte plaatsen in allerlei kleuren: 60. Een geweldige gebeurtenis, een gedenkwaardig feest, hartverwarmend en gemeenschapsvormend. Het zal zeker mensen geïnspireerd hebben kleine en grotere taken in het samenwerkingsverband op zich te nemen. U wilt voorbeelden van wat U in parochieverband zou kunnen doen? Zieken bezoeken; de leden van de Zonnebloem worden dan uw collega’s. Lector worden: 10 of 12 keer per jaar op zondagmorgen van 11 tot 12 uur. Op diezelfde tijd en met dezelfde frequentie misdienaar of acoliet. Medewerker aan onderhoudswerkzaamheden; zo heeft iemand net de grote kerstbeeldgroep onder handen genomen; U zult verbaasd staan over het resultaat in december. Er is een groep die enkele keren per jaar een paar koperen kandelaars poetst; de groep staat open voor nieuwe leden; tip: meldt U aan met een vriend of vriendin. Koorleden zijn welkom. Vooral tieners en twintigers zijn welkom als leden van een groep die zich bezighoudt met vredes- en ontwikkelingswerk; je hoeft er geen buitenlandse stage voor te hebben gelopen, maar als je dat toevallig gedaan hebt, kun je die periode zo een mooi vervolg geven. En dan is er nog bestuurswerk … En … En … te veel om op te noemen.
|
Elvira, Leontine en hun zuster... |
De freules Elvira en Leontine waren ijverige ziekenbezoekers. Zoals de mensen van de Zonnebloem tegenwoordig. De levensomstandigheden waren in hun tijd wel heel anders als nu. Voor wie een ongelukkige val maakte en daarbij zijn heup ernstig beschadigde of zelfs brak, kon weinig gedaan worden; zo iemand was voor zijn leven hulpbehoevend.
|
Werken is geen straf... |
Werken is geen straf Waar komt dat idee dat werken een straf is vandaan? Van de bijbel. Uit het verhaal van Adam (dat wil zeggen: de mens) en Eva. Toen ze in het aards paradijs gegeten hadden van de verboden vrucht (dat was het enige gebod voor hen ook nog), toen hoorden ze: ‘Met zweet op je voorhoofd zul je je eigen brood moeten verbouwen; distels en doornen zul je onder controle moeten houden’. Het contrast voor en na de zondeval wordt zo wel heel duidelijk beklemtoont. Maar er is ook een andere traditie: werk als iets gewoons dat bij het leven op aarde hoort. Paus Franciscus formuleert het in zijn jongste geschrift Gaudete et Exsultate zo: ‘Eerlijk en vakkundig arbeiden in dienst van je broeders en zusters’. En dan bedoelt hij niet dat een timmerman gebedjes moet prevelen als hij zijn spijkers in het hout slaat of een plank op maat zaagt. Werk is geen vloek die op de mensheid rust, maar een bron van een bron van vreugde. Geestdodend werk, hongerloontjes zonder steun bij ziekte en in de vakantietijd horen daar niet bij. Wel de vreugde die een vakman ondervindt als hij bijdraagt aan de algemene welvaart, waarin ook kinderen en gebrekkigen delen. De vakman die na een welbestede werkdag fluitend naar huis gaat. Onze optimistische paus zegt erbij dat dat de gewone weg is om heilig te worden. Over geldverschaffers die alleen maar streven naar zo snel en zo groot mogelijk geldelijk gewin, desnoods ten koste van gezondheid en arbeidsvreugde; over de ruggetjes van kinderarbeiders; ten nadele van opeengepakte textielarbeidsters in nauwelijks ge-ventileerde, onveilige fabriekshallen enz., zegt de paus niets. Dat hoeft ook niet, want iedereen begrijpt wat hij ervan denkt.
|
Werkers en geldverschaffers... |
De katholieke sociale leer leert dat een geslaagde samenwerking tussen werkers en geldverschaffers noodzakelijk is voor economische welvaart. De belangen van de geldverschaffers hebben niet automatisch voorrang op de belangen van de werkers. Beide ‘partijen’ spannen zich in voor het algemeen belang van de samenleving. Winst maken is niet het enige motief voor de inspanningen. Werkers moeten met plezier werken, ze moeten voldoening van het werk dat ze doen. Wrijfpunten tussen werkers en kapitaalverschaffers zullen niet uitgesloten kunnen worden, maar omdat beide groeperingen zich inzetten voor het algemeen belang zal een uiterst middel als staking slechts zeer zelden gehanteerd worden. Het algemeen belang vereist dat werk voldoening geeft, niet geestdodend en afstompend is; dat de waardigheid van de werker gewaarborgd wordt.
|
Feest in drie parochies, Amstenrade, Bingelrade en Jabeek... |
Drie parochies die bezig zijn naar elkaar toe te groeien in een samenwerkingsverband. De aanleiding voor feest is de pastoor die dit jaar zijn zestigjarig priesterfeest viert. Zestig jaar als priester getuigen van de vreugde van het evangelie. ‘Hoe houdt een mens het vol?’ vragen buitenstaanders zich wel eens af. Want veelal zijn zij van mening dat de kerk een statisch gegeven is. Wie kerk meemaakt, onder zes pausen, in drie continenten en in uiteenlopende functies, weet dat de kerk een levend organisme is. Levend, dus groeiend, spannend, veranderend. In het schooljaar 1944-1945 – broederschool op de Molenberg Heerlen al doorlopen, scholen voor voortgezet onderwijs in gebruik door militairen, weinig tot geen tijd en aandacht voor brugklassers – kreeg ik van pater Vitalis, karmeliet, rector van de zusters van de Putgraaf in Heerlen een boek: De Verheven Schoonheid van het Priesterschap. Een jongen van 12 jaar kon dat toen begrijpen. Hoe zou je het tegenwoordig zeggen? Want ook de taal is levend, spannend en veranderend. Dat het mooi is om priester te zijn? Of is dat te populair? De meningen zullen uiteenlopen, want niet iedereen groeit mee in hetzelfde tempo. Dat kan behoorlijk wat spanning geven in een geloofsgemeenschap. Soms schijnt het groeien stil te staan om dan later plotseling met een schok een groeispurt te beleven. Zoals het ook bij opgroeiende kinderen gaat. Ook dat geeft spanning en iedereen moet zich steeds weer opnieuw positioneren. Ga je mee in dit tempo? Doe je het rustiger aan? Of raakt je dan te ver achter, uit de tijd? Duidelijk is dat wie niet investeert verloren is. Maar investeren is aantrekkelijk: wat stoot je af, wat lees je, waar kerk je, waar verdoe je je tijd mee? ‘Hoe U het vol?’ Moeiteloos niet, maar ik krijg er niet genoeg van.
|
Burn-out... |
Steeds meer mensen kampen met hun burn-out. Het lijkt wel een epidemie. Burn-out was al bekend van mensen met een drukke baan en een even druk gezin. Maar nu zijn er jonge mensen en studenten met een burn-out. Zelfs gepensioneerden en anderen ouderen worden getroffen. Hoe kan dat? Zou het niet zijn omdat onze maatschappij ons voortdurend opjaagt? We ‘moeten’ van alles. Wachten tot het nieuwbulletin ’s avonds ‘mag’ niet. We ‘moeten’ op ieder nieuwtje, op ieder belletje en piepje ogenblikkelijk reageren. De nieuwste films en festivals, breaking news, het houdt niet op. Het kan niet wachten. Aldoor stress.
|
Begraven... |
Begraven in gewijde aarde Christenen zijn altijd eerbiedig omgegaan met mensen die voor altijd de ogen gesloten hebben. Hun lichaam is tijdens hun leven een tempel geweest waarin de H. Geest woonde; en op de laatste dag zal dat nu dode lichaam in glorie herrijzen. De doden rusten in de gewijde aarde rondom de kerk in een graf of, op de begraafplaats, zo gewenst, ook wel in een asurn. Bovendien is er een uitstrooiweide met vermelding van de namen van de gelovigen wier as daar is uitgestrooid in een eenvoudige plechtigheid. Het is een gruwel te zien hoe er gesold wordt met dode mensen; zonder eerbied en zonder respect. Afgehakte hoofden, armen, voeten en genitaliën. Voor de mensen die zo moesten sterven bidden wij dat ze op het einde van de tijden de levende God mogen zien van aangezicht tot aangezicht. In de ogen van de Eeuwige is het sterven van zijn kinderen kostbaar. En omdat wij van Jezus hebben geleerd te bidden voor onze vijanden, bidden wij ook voor hun beulen, die deze gruwelijke moorden pleegden; zo vertrouwen wij ook hen toe aan Gods grenzeloze barmhartigheid.
|
Sint Willibrord, Benedictijn, Bisschop van Utrecht... |
Geboren in het noorden van Engeland. Jong bij de paters Benedictijnen naar school gegaan en al jong zelf Benedictijn geworden. Rond zijn twintigste jaar naar Ierland gezonden om zijn studies voort te zetten. In 690 vaart hij met elf gezellen naar ons land. Hij wordt vriend van de heerser, Pepijn de Korte, en bekeert hem tot een leven als christen. In 695 wordt hij benoemd tot bisschop van Utrecht. Niet veel later sticht hij een Benedictijnenabdij in Echternach in Luxemburg. Vanuit Utrecht en Echternach lanceert hij zijn vele missietochten naar Friesland en Denemarken. Niet zonder risico slaat hij daar afgodsbeelden in gruzelementen om de verhevenheid van Christus boven de afgoden aan te tonen. Met succes. Hij blijft steeds ongedeerd. Ook de koning van Denemarken bekeert hij tot het christendom. Veertig jaar was hij bisschop-missionaris. In Echternach worden zijn overblijfselen nog steeds vereerd. Jaarlijks is er een Europese pelgrimstocht naar Echternach. In de processie dansen de bedevaartgangers tot zijn eer (de springprocessie). In Utrecht staat zijn standbeeld: als Benedictijn te paard. Sint Wllibrord is de patroon van ons land. Zijn feestdag is 7 november.
|
Advent... |
Advent We spreken over de donkere dagen voor Kerstmis. Erg donker zijn ze van nature wel, maar in de praktijk allerminst. Sterren en lichten op alle pleinen en in alle straten waar mensen drommen. Pas als je door de achterdeur de tuin instapt, is het echt donker. In de kerk zijn die weken een tocht vanuit het donker naar het licht van Kerstmis. Een tijd van verwachting. Wij verwachten de komst van God in deze wereld, de geboorte van Jezus, Zoon van God en zoon van Maria. Door het jaar zijn de teksten van de gewone vieringen in de kerk heel nuchter. In de donkere weken voor kerstmis worden ze dichterlijk, warm en gevoelig. Mooi om mee te vieren. Je wordt er rijk van. En dan nog de muziek! Van de adventsconcerten bij voorbeeld. Wij kijken uit naar de geboorte van het edelste mensenkind dat ooit geboren is. Aan de ene kant het uitbundige, maar verstrooiende Germaanse Midwinterfeest. Aan de andere kant de stille, innerlijke advent, voorbereiding op het kerstfeest, de geboorte in een stal waar engelen zingen.
|
De weg kwijt?... |
De katholieke stemmers in de USA stemmen normaal gesproken voor zaken die van doen hebben met de sociale leer van de kerk. Paula White echter, lid van een Pinkstergemeente, maakt propaganda voor het evangelie van voorspoed, de overtuiging dat God mensen die van Hem houden en Hem dienen, beloont met materiële voorspoed. Haar ideeën worden door velen aantrekkelijk gevonden. Veel Amerikanen stemden voor Trump net omdat hij een succesvol zakenman is. Deze mensen beschouwen solidariteit niet als een echte Amerikaanse deugd. Merkwaardig, want over het algemeen zijn het goede en behulpzame buren. Het is nog niet duidelijk waarom de katholieke stemmers deze keer hun traditionele stemsteun voor sociale rechtvaardigheid hebben ingeruild voor steun aan de ideologie van Paula’s evangelie van succes in zaken. Wat zegt Jezus erover? “Je kunt niet God dienen èn de mammon (= het geld).”
|
De vijftigste dag... |
Pinksteren komt van het Griekse woord voor ‘vijftigste dag’: pentecoste, dat via het nieuwhoogduitse ‘Pfingsten’ in het Nederlands Pinksteren is geworden, in het Vlaams nog Sinksen genoemd. Over welke vijftigste dag gaat het dan? De vijftigste dag van Pasen. Pinksteren viert Pasen opnieuw, maar dan onder een andere invalshoek. Was het met Pasen de Opstanding van Jezus, met Pinksteren is het diezelfde Opstanding, maar dan gezien als het werk van de Geest, die alles levend en nieuw maakt.
|
Kruisbeeld... |
Soms hoor ik mensen zeggen: ‘Ik wil zo’n beeld van terechtstelling met onmenselijk lijden niet in mijn kamer hebben.’ En er zijn kruisbeelden die inderdaad alle nadruk leggen op het lijden van Jezus. Maar er zijn ook kruisbeelden waar Jezus als Koning is afgebeeld; Hij heerst van het kruis. Het kruisbeeld is een zegeteken. Dat zegenteken wordt met kostbare stenen en ornamenten versierd. Waarom worden de kruisbeelden in de lijdenstijd achter paarse doeken verborgen? Omdat we in die tijd ons willen concentreren op het lijden van Onze Lieve Heer; en nu even niet op de zege, de overwinning.
|
Kritisch denken, ook met Pasen... |
'Geloof zonder kritisch denken kan leiden tot fanatisme en fundamentalisme, maar twijfel zonder de moed om aan de twijfel te twijfelen kan leiden tot cynisme. Het geloof heeft het kritische denken nodig, en het rationalisme heeft de spirituele en morele impulsen van het geloof nodig.' Aldus de Tsjechische priester en theoloog Tomas Halik. 'Geloof, zegt hij, is de moed om de wolk van het mysterie binnen te gaan.'
|
Praktijk in de Vasten... |
Traditioneel wordt in de vastentijd, de veertig dagen voor Pasen, de nadruk gelegd op drie aandachtsgebieden: 1 een tijd van meer bidden; om te beginnen door iedere gelovige zelf; men zou er voor kunnen kiezen het gebed dat hierboven staat elke dag te bidden; maar vervolgens door het samen bidden b.v. met het hele gezin, of door 's zondags naar de kerk te gaan voor de H. Mis. 2 een tijd om iets soberder aan te doen met eten, drinken, roken, TV kijken e.d.; als je tegen het einde van de maaltijd nog wel een boterhammetje zou lusten, dat laatste sneetje niet te nemen; een kleine zelfoverwinning; klein, maat niet onbelangrijk. Er zijn vele varianten te bedenken zoals: minder 'uit' eten, een frietje gaan halen ... 3 een tijd om 'meer aalmoezen' te geven. Het klinkt ouderwets, maar het betekent gewoon dat je nog weldadiger bent dan anders. Je geeft wat minder uit aan eten en drinken, aan film en uitgaan; wat je uitspaart gaat niet in je spaarpot, maar naar een goed doel. Dat is wat we individueel doen. Maar ook als gemeenschap zijn we weldadiger; dat doen we in de jaarlijkse vastenactie.
|
Voorbij Vastenavond... |
Vastenavond wijst op de vasten, de dagen tussen Vastenavond en Pasen. Een hele tijd is vasten in onbruik geraakt bij veel mensen. Maar vasten heeft een come back gemaakt. De manier waarop Moslims vasten en wat het betekent voor de individuele Moslim en voor de gemeenschap waarin zij leven, heeft alom indruk gemaakt. Als het Ramadan is, weet iedereen het. Iedereen ziet hoe het samen vasten de gemeenschap versterkt. Zo kwam het vasten bij ons terug.
|
Blik vooruit... |
De kerk van de nabije toekomst zal een oecumenische kerk zijn. Alle groeperingen van christenen zullen hun uiterste best doen om door luisteren naar elkaar en te bidden met elkaar, eerst kleine en op den duur grote stappen te zetten om te komen tot de ene, heilige katholieke en apostolische kerk die we allemaal (!) in onze geloofsbelijdenis hebben staan. Die geloofsbelijdenis die we allemaal (!) tijdens onze vieringen plechtig uitspreken, al doen we dat in verschillende gebouwen ieder met onze 'eigen' groep (Rooms katholiek, Protestant, Anglicaan, Orthodox, Oud katholiek enz.). Een steen die eeuwen door rivier was meegevoerd, die al zijn scherpe kanten verloren had en glad en rond geworden was, was op de kant terecht gekomen. Iemand vond hem en sloeg hem in tweeën. Eeuwenlang door water omspoeld, maar van binnen droog. Gandhi zei ervan: jullie christenen bezitten de steen die de waarheid bevat, welke de redding voor de wereld is; maar die boodschap is niet in jullie droge hart doorgedrongen en voor de wereld doen jullie er niets mee. Wat een tragedie. De verdeeldheid van de christenen is een schande en het belet de mensen met een andere levensovertuiging de boodschap van Jezus van Nazareth serieus te nemen.
|
Wat betekenen goud, wierook en mirre?... |
Goud is een geschenk voor koningen, om te geven en te ontvangen. Jezus krijgt de koningstroon van zijn (voor)vader David.
|
Dallits... |
De Dallits behoren tot de laagste kaste in India, de zogenaamde 'untouchables', de onaanraakbaren. Raakt een Dallit per ongeluk iemand van een andere kaste aan, dan wordt die andere 'onrein' en moet die een ingewikkeld en tijdrovend reinigingsritueel ondergaan; de Dallit krijgt de schuld. Het is niet makkelijk om Dallit te zijn in India. Alle vuile werk waardoor onreinheid kan ontstaan, wordt door Dallits gedaan. Tegenover dat vuile werk zou een passende werkvergoeding moeten staan. Maar dat is niet het geval. Het merendeel van de Dallits leeft onder de armoedegrens (minder dan 2 US dollar per dag). Niet alleen in economische en sociale zin worden zij enorm achtergesteld ten opzichte van alle andere bevolkingsgroepen, maar ook qua opleiding en vorming. Omdat ouders nauwelijks van hun schamele lonen kunnen rondkomen, moeten zelfs de allerkleinste kinderen werken. Dallitkinderen zie je vaker op het land werken dan in een klaslokaal. Kinderarbeid is gewoonste zaak van de wereld, ofschoon de Indiase regering maatregelen heeft genomen om kinderarbeid tegen te gaan. God roept ook Dallits tot het religieuze leven en tot priester. De katholieke kerk kan zorgen voor hun opleiding en vorming. De bisschop van Kadapa – 6,2 miljoen inwoners, waarvan 2% katholiek – is de eerste Dallit bisschop. Omdat hij zelf heeft ondervonden wat het betekent Dallit te zijn, is het niet verwonderlijk dat bisschop Gallela zich in het bijzonder voor deze bevolkingsgroep heeft ontfermd. Zijn grootste zorg vormen de kinderen. De bisschop wil deze kinderen naar school laten gaan. Zonder hulp van de wereldkerk zal het niet lukken.
|
Uit de Adventsbrief van onze bisschop Frans Wiertz... |
Groeiend individualisme verlamt onze saamhorigheid. Binding aan elkaar is vluchtig geworden, trouw blijkt een moeilijke opgave. Jongeren zoeken langs allerlei wegen naar houvast. Bejaarden maken zich zorgen over hun oude dag. Het bestaan is voor jong en oud onoverzichtelijk geworden. Onzekerheid bevangt ons. Deze onzekerheid vloeit uiteindelijk voort uit de verzwakking of het verdwijnen van het geloof in God. Mensen proberen in onze tijd te leven zonder God; zonder besef van zijn zorg; zonder gevoel van zijn liefde. En in het verlengde hiervan ook vaak genoeg: zonder eigen bekommernis om onze medemens. Is God niet langer onze Vader, dan zijn ook wij niet langer broeders en zusters van elkaar. Dit ontbreken van God en van de naaste, dàt maakt angstig. Wij moeten op onze hoede zijn, ervoor wachten dat de macht van het kwaad ons niet overmeestert. Het evangelie vraagt solidariteit in het bestrijden van alles wat een menswaardig bestaan in de weg staat. Het geloof in Jezus staat haaks op elke vorm van onverschilligheid. De angst van mensen in onze tijd is echt niet ongegrond. We kunnen niet ontkennen dat een duivelse macht te midden van ons werkzaam is. Die moet met alle deugdzame middelen bestreden worden. "Overwint het kwade door het goede." We mogen ons niet door de angst laten verlammen. De kerstengel waarschuwt ons daarom: "Vreest niet" en voegt er aan toe: "Ik verkondig U een vreugdevolle boodschap … Heden is U een Redder geboren, Christus, de Heer …" Het geloof in het Kerstkind schenkt ons steeds nieuw vertrouwen en hoop.
|
De waarschuwing van de adventskrans... |
Vier kaarsen. De eerste week steken we één kaars aan; een beetje licht in de duisternis. Want waar zijn we mee bezig? Met ons langzaam los te maken uit de duisternis (geloofsduisternis?) waarin we leven. Dat is hard werken. Het is heel mooi dat we een week later al de tweede kaars kunnen aansteken. Want we wurmen ons maar moeizaam los uit het duister van het kwaad. Het liefst zouden we met één klap het volle licht van de kerstversiering aan willen doen. De adventskrans maant tot geduld. Dat plotselinge volle licht, is dat geen dwaallicht? Het oogt mooi, maar is het het ware licht, het Christuslicht? Of het 'licht' van het wereldse winterfeest? Geduld is een mooie deugd.
|
Advent... |
In het donkerste deel van het jaar verplaatsen we ons in verbeelding naar de duistere tijden dat de mensheid geestelijk alleen moest leven van de belofte: God is barmhartig; Hij zal een redder sturen. Naar die redder moeten wij uitzien. Profeet na profeet herinnert de mensen aan die belofte. Beetje bij beetje krijgt het eerst zo vage beeld van de beloofde redder vastere contouren: hij komt als een herder, hij komt voor de arme mensen die geen andere helper hebben. Hij komt als licht in het duister dat de mens heeft veroorzaakt door zijn zelfzucht en onverschilligheid voor God en de medemens. Een gezegende advent!
|
Crematie... |
Vele doden worden gecremeerd. Dat is hygiënisch en praktisch, zegt men. En het mag natuurlijk. Maar is het diep menselijk? Afscheid nemen door het vuur is een technische ingreep. Het heeft niets te maken met het eerbiedig neerleggen van de dode in de moeder-aarde waaruit hij ooit geboren werd. Crematie – vooral dan gecompleteerd met uitstrooiing – suggereert het absolute einde. De dode is letterlijk niet meer te vinden en heeft geen plaats meer onder de levenden. Je kan hem ook nooit meer gaan groeten. Van Allerheiligen en Allerzielen resten dan alleen nog de pompoenen van Halloween. Dat is geen stap in humanisering. [Kardinaal Godfried Danneels] Daarom kan men op vele parochiekerkhoven, buiten begraven, ook de urn bijzetten en ja, het uitstrooien van de as van de overledene.
|
Sint Caecilia... |
Patrones van muziekbeoefenaren zoals fanfares, zangkoren, organisten en dirigenten, harmonieën, bands, kamermuziekgezelschappen en andere muzikanten die thuis of in klein verband musiceren.
|
Vrede... |
Er is veel onrecht in de wereld. Dat veroorzaakt onvrede en suggereert meteen een middel om iets te doen aan de onvrede... Geen onrecht doen, niet nemen wat je niet toebehoort, niemand bedriegen, niemand verachten, ook niet de mensen die onrecht doen; betreur hun gedrag, maar respecteer hun persoon. Nog een middel tot vrede: goed nieuws uit de krant en de andere media peuren; meestal niet te vinden in de nieuwskoppen, maar wel aanwezig; bij voorbeeld opstandelingen en regering komen tot elkaar (FARC). Doe mee aan de verspreiding van het goede nieuws dat je vindt.
|
Alzheimer... |
Elke eerste Woensdag van de maand behalve Juli en Augustus bent U welkom voor een bijeenkomst van het Alzheimer Café in recreatieruimte “De Gasterij” Zorgcentrum Elvira-Leontine te Amstenrade. De zaal is open vanaf 19.00 uur. Het programma eindigt om ongeveer 21.30 uur.
|
Luisterend oor... |
Vrienden, kinderen, familie, buren zijn niet altijd in staat of bereid om te luisteren als je een luisterend oor nodig hebt b.v. omdat je alleen bent en je dan (soms) erg eenzaam voelt. Het kan ook zijn dat je rondloopt met zorgen, verdriet, een geheim dat je (nog) niet wilt delen met iemand uit je omgeving. Erover praten kan je wat lucht geven. Soms ook troost. En omdat je je 'geval' onder woorden moet brengen, kan het zomaar gebeuren dat je zicht krijgt op hoofd- en bijzaken. De medewerkers van Sensoor zijn geschoold om je daarbij behulpzaam te zijn, maar zullen allereerst – zonder oordeel – je alle ruimte geven om je verhaal te vertellen. En die medewerkers zijn er altijd: midden in de nacht kun je de telefoon pakken en bellen. Het lucht al op dat je iemand aan de lijn krijgt.
|
Pinksteren... |
Na zijn verrijzenis heeft Jezus zijn mensen niet alleen op de wereld gelaten. Hij heeft de helper gezonden, de Heilige Geest. Zichtbaar daalde hij neer, schrijft de H. Lucas, in de gedaante van vurige tongen – een dichterlijke voorstelling van de schrijver – de zinnebeelden van het licht van de waarheid dat de Heilige Geest in hen ontstak en de vlam van liefde in hun hart. Op die eerste Pinksterdag spraken de apostelen zo helder en meeslepend dat drieduizend mensen gedoopt werden. De Heilige Geest kwam niet enkel in de apostelen. Hij daalde ook neer over de hele christengemeenschap, de kerk van God.
|
Hoe lang duurt het Hoogfeest van Pasen?... |
Niet alleen eerste en tweede paasdag. Het grootste feest van het jaar, Pasen, duurt zeven weken. En nog een dag, want Pinksteren vormt het sluitstuk van de paastijd. Op de veertigste dag, altijd een Donderdag, vieren het feest van de Hemelvaart van onze Heer Jezus Christus. Vanaf Hemelvaart is het nog een noveen – een periode van negen dagen – tot het Pinksterfeest.
|
De vogel in de doornstruik... |
Franciscus van Sales vergelijkt het leven van christenen, dat altijd het opnemen van ons kruis betekent en het navolgen van Jezus Christus, gekruisigd en verrezen, met een fluitende vogel in een doornstruik. Het is een mooi beeld dat vooral ouderen zal aanspreken die immers de last van het kruis zwaarder voelen worden. Waarom zouden wij christenen niet willen zingen in een doornstruik tot vreugde van onze medemensen en tot eer van God? In de eeuwigheid mogen we verder zingen in struiken zonder doornen. Het kruis is van deze aarde; in de eeuwigheid verandert het zich in Glorie.
|
Sint Joep... |
19 Maart...Sint Joep
|
Na Halfvasten... |
Halfvasten kreeg dit jaar een bijzonder accent. De carnavalsoptochten die ingehaald moesten worden. En op deze speciale manier zijn we in de tweede helft van de veertigdaagse vasten terecht gekomen. Even omkijken naar de afgesloten eerste helft. Wat blijkt ook dit jaar weer? Vasten is moeilijker geworden. Niet omdat het strenger is, maar omdat het individueel geworden is. Net zoals bijna alles. Vroeger deed de hele gemeenschap mee. Iedereen op zijn eigen manier, maar ook allemaal samen. Samen op weg naar Pasen. Dat begon al op paaszaterdag om 12 uur. Dan kwamen de klokken die we dagen niet gehoord hadden "terug uit Rome". Ieder jaar stonden de kinderen in de tuin of op straat om de klokken op hun reis in de lucht te zien terugkomen. Het lukte nooit. De troost was steeds: "Misschien lukt het volgend jaar beter."
's Middags waren de mannen bezig in de tuin en op het erf. Veel vrouwen waren boven om nog eens naar de nieuwe hoed te kijken, de nieuwe jurken. Iedereen kreeg een nieuw pak, want men moest er op zijn Paasbest uitzien, in de kerk en heel de dag. Die Zaterdag probeerde iedereen bij de biechtstoel te zijn als de rijen niet al te lang waren. Want ook "de ziel moest op zijn Paasbest zijn, helemaal blank". Hoewel … Bij ons is het verdwenen. Maar er is ook iets nieuws. In de islamitische gemeenschappen in onze steden en dorpen is het samen vasten vanzelfsprekend. Dat is maar goed ook. Alleen is het bijna niet te doen. Zolang het licht is niets eten en niets drinken. Begin er maar aan. Maar samen lukt het. Voor het gezins- en familieleven werkt het weldadig. Heel de gemeenschap leeft toe naar het Suikerfeest het einde van de vastenperiode. Daags voor het feest, zeg maar, op hun 'Paaszaterdag' is het in de keukens een heerlijke drukte om de zoete spijzen te bereiden. Waarschijnlijk ook al de dagen te voren, want niemand mag tekort komen. En de heerlijkheden worden ook uitgedeeld bij de buren in de straat, islamitisch of niet. Het is feest voor iedereen.
Zou het ons katholieken en andere gedoopten lukken om dat gemeenschappelijke element van het vasten in ere te herstellen? Samen vasten? Samen op weg naar Pasen. Wat zouden we een steun aan elkaar hebben. Het is heel goed om zich met zijn allen voor te houden, bewust te worden dat aardse heerlijkheden maar een vinger lang zijn.
|
Dankbaar... |
Ons kerkbestuur wil op deze plaats alle parochianen danken die al jaren deelnemen met een vaste, (half)jaarlijkse kerkbijdrage aan de parochie. Die kerkbijdrage is broodnodig om de steeds terugkerende kosten te kunnen betalen, zoals de kosten voor de eredienst, het onderhoud van het kerkgebouw, verwarming en verlichting. Als kerkbestuur proberen we zo zorgvuldig mogelijk met deze noodzakelijke uitgaven om te gaan. Dank zij de inzet van de vrijwillig(st)ers kunnen we veel kosten besparen.
|
Over vasten zei Jezus... |
Als je gaat vasten uit eerbied voor God, laat het dan niet aan ieder weten.
|
Jaar van het Godgewijde Leven... |
Grote delen van Syrië liggen in puin na vijf jaar oorlog. En de oorlog woedt nog steeds. Meer dan 600,000 Syrische vluchtelingen hebben hun heil gezocht en gevonden in Jordanië. Er zijn er die terecht gekomen zijn in grote, overvolle opvangkampen; anderen moeten zelf een onderkomen zien te vinden in leegstaande schuren of stalletjes. 's Winters is het koud in Jordanië. Weinig vluchtelingen zien kan om hun plaatsje te verwarmen. Water is ook een probleem, om van spanning en stress maar te zwijgen.
|
Het achtdaagse feest... |
Kerstmis is niet voorbij op de avond van de tweede kerstdag. Kerstmis duurt acht dagen. Op nieuwjaarsdag besluiten we het octaaf van Kerstmis. En ook dan is het nog niet voorbij, want dan komt Driekoningen nog, of zoals het officieel heet, het feest van de Verschijning des Heren. Het Westen heeft het Openbaringsfeest overgenomen van het Oosten. Zoals het Oosten het Kerstfeest heeft overgenomen van het West. Die twee hoogtepunten van de kersttijd vormen een eerbiedwaardig gedenkteken van de vroegere eenheid en harmonie van beide kerken. Een eenheid en harmonie die wij met inspanning van allen en met Gods hulp opnieuw willen bereiken vòòr we duizend jaar gescheiden zijn.
|
Barmhartigheid... |
Onze bisschop Frans Wiertz schrijft...
|
Halverwege de Advent... |
De spanning van het verlangen naar Kerstmis uithouden zonder het feest al te vieren. We zijn er nog niet, we kijken nog uit naar het heil dat ons beloofd is, waarvan we een voorproef krijgen als we op 25 December de herinnering aan de geboorte van Jezus met een vreugdevol feest glans geven. We weten dat het pasgeboren kind van Kerstmis jong is gestorven, drie dagen later verrezen uit de dood. We weten ook dat Jezus, die nu de Christus mag worden genoemd, een tweede keer zal komen op het einde van de tijd. Hoe dichter we bij Kerstmis komen, hoe meer licht op haar valt in de liturgie. Het is de allerheiligste maagd en moeder Gods Maria. We leven mee met haar in de laatste dagen voor de geboorte.
|
Tarcisius... |
Tarcisius leefde omstreeks het jaar 250. Het was de tijd waarin christenen vervolgd werden. Het was levensgevaarlijk om openlijk het geloof te belijden. Met name rond het jaar 250 vond er een opleving plaats van christenvervolging. Als een christen gevangen genomen werd, dan eindigde zijn of haar leven in de gevangenis of in een terechtstelling.
|
Ik kan niet stoppen... |
Tijdens een van de lessen door een ervaringskundige vertelde een jongen: “Ik kan niet stoppen met gamen. Als ik moe ben en in slaap val, dan word ik een paar uur later weer wakker en moet ik gewoon weer gamen.”
|
Ontmoetingsavond Twitteren met god... |
Ontmoetingsavond Twitteren met God... Van die avond zul je geen spijt hebben.
|
Wereldmissiemaand 2015... |
In ons eigen land is de missie-ijver verflauwd. Postzegels en zilverpapier sparen voor de missie vinden we niet meer van deze tijd, want bij projecten denken we in miljoenen euro’s. Bidden voor de missie, voor de verspreiding van het geloof … we zullen niet gauw zeggen dat het niet hoeft, maar of we ook doen? Seminaristen worden nog steeds geadopteerd, zodat hun studie mogelijk wordt; niet zo vanzelfsprekend en veelvuldig als vroeger, maar toch. Missionarissen uitzenden zoals vroeger? We hebben al moeite genoeg om priesters te kunnen inzetten voor alle taken in ons eigen land. En, ja sommige vooruitziende mensen hadden het al voorspeld: ‘Er zal een tijd komen dat priesters uit de missie naar ons land zullen komen om ons te helpen.’ En ze zijn gekomen. En ze hebben hetzelfde rotsvaste geloof, dezelfde moed en dezelfde moeilijkheden die de mensen hadden die wij toen uitzonden naar de missielanden.
|
Brood... |
In het dorp waar ik geboren ben, stond er ook bij ons op de boerderij een bakhuisje. Het was maar een klein gebouw, met daarin een grote trog. Er was een grote oven die gestookt kon worden met hout. Ook waren er planken aan de muur, waarop de broden neergelegd werden wanneer ze uit de oven kwamen. Bij ons thuis bakte onze vader het brood.
|
Charbel Makhluf... |
Charbel Makhluf 1828 – 1898 Een weinig bekende heilige. Hij werd hoog in de bergen van Libanon geboren als zoon van een ezeldrijver. Als jongen was zijn taak het hoeden van de kleine kudde van het vrome gezin. Hij trok met de dieren naar de bergweiden en vond daar in de eenzaamheid grote smaak in het gebed. Toen hij 23 was, trad hij in in een Maronitisch klooster, ook in Libanon. Met toestemming van zijn abt vertrok hij later naar een naburige kluis en leefde de rest van zijn leven als kluizenaar. Zijn dagen werden besteed aan beschouwing en gebed. Mensen zag hij niet, het tabernakel van de kluis, daar keek hij uren naar, in stil gebed. We hebben een afbeelding van hem, of beter gezegd van zijn hoofd: een korte, grijze baard, zijn hoofdhaar verborgen onder zijn monnikskap, en, treffenst van al, zijn geloken ogen. De heilige kijkt niet naar de wereld, maar naar God. Hij leidt ons niet naar zichzelf, maar naar God. Hij herinnert er ons aan dat stilte en gebed, met voorbijgaan van al het andere, de Koninklijke weg zijn naar intieme kennis van God. In Libanon, maar ook in de Libanese diaspora in Noord-, Midden- en Zuid-Amerika is zijn afbeelding overal te vinden; met bloemen en kaarsen wordt deze vereerd, maar meer nog met devotie en vurig gebed. De Maronitische Kerk is de eeuwenoude Oosterse Kerk van Libanon met een prachtige eigen liturgie. De Maronieten zijn altijd katholiek geweest, in vereniging met Rome.
|
O.L.Vrouw ten Hemel opgenomen... |
Als voorbereiding voor het feest worden op verschillende plaatsen kroetwusj wandelingen georganiseerd. Op de wandeling komt men op plaatsen waar de kruiden die in de kruidenbos thuishoren, zo overvloedig groeien dat het verantwoord is ze te plukken. Twee planten met geneeskracht, twee met onheil afwerende kracht, twee planten voor de voeding van de mens, gerst en tarwe b.v. en vroeger waarschijnlijk ook spelt. Als zevende een takje of een blad van een vruchtboom, meestal van een notenboom, soms van een appelboom. Tijdens de wandeling legt iemand uit waarom dit of dat gewas in de kruidenbos zijn plaats heeft gekregen en wat de werking ervan is. Op het eind van de wandeling heeft men zijn eigen kroetwusj gemaakt om die op 15 of 16 Augustus ter zegening mee naar de kerk te brengen.
|
Heilig Doopsel en dàn... |
Elk jaar worden in Limburg ongeveer 9.000 kinderen gedoopt.
|
Een sterke vrouw... |
Birgitta kwam in 1303 in een adelijke familie in Finstad bij het Uppsala in Zweden ter wereld. Toen ze vijftien was, trouwde ze op voorstel van haar vader – haar moeder was al gestorven – met de achttienjarige edelman Ulf Gudmarsson. Vader had het goed gezien. Het Zweedse paar had een gelukkig huwelijk van 28 jaar. Prins Ulf en Birgitta kregen acht kinderen, vier jongens en vier meisjes. Het was een vroom gezin met een gezond kerkelijk leven; mensen in nood vonden er begrip, troost en praktische stoffelijke hulp. Alsof dat weldadige werk en het grote gezin nog niet genoeg waren voor Birgitta, kreeg ze een gewichtige taak aan het hof van koning Magnus Erikson.
|
Jaar van het Godgewijde Leven... |
Begin 2014 escaleerde in het Centraal Afrikaanse stadje Bossemptele de burgeroorlog tussen de christelijke militie en de islamitische Seleka. De Seleka verloren en sloegen op de vlucht. In korte tijd vermoorden de christelijke strijders 80
moslimburgers.
|
Passiespelen Tegelen 2015 - Lente in Galilea... |
Laat U meeslepen door dit grote, dramatische verhaal.
|
Jaar van het Godgewijde Leven... |
Einde jaren 1960 stortte de volkskerk van het Rijke Roomse leven ineen. Ook het onverwoestbaar gewaande bouwwerk van 45 klein-seminaries (gymnasium voor leerlingen van 12 tot 18 jaar) en de 74 groot-seminaries (filosofie- en theologieopleiding vanaf 18 jaar) viel als een kaartenhuis ineen. Maar …
|
Ditzelfde evangelie, door de dichter Gerard Wijdeveld... |
Ze zitten bijeen in de kamer. Er wordt gezwegen, gepraat. De tweede nacht is dit al, die zo met wachten vergaat. Is alles voorbij? Gaat die mond die zich sloot nu nooit meer open? Dat kan niet zijn! Maar wat, wat valt er dan anders te hopen?
De een zegt peinzend, proberend, dit – de ander dat en wou dat hij gezwegen had …
Maar als – de dag moet haast komen – er buiten een vogel slaat en Petrus blijft zitten staren met zwijgend gelaat en ook de andere mannen maar zitten en turen, dan kunnen de vrouwen de kamer niet langer verduren, die stilte, dat zitten, dat mannengepraat! Er is voor de liefde geen rust en geen vree dan alleen in de daad. Ze zijn al buiten, de schemer trekt op om het pad Reeds gaan ze de poort uit, buiten de stad. Haast zonder te zien vindt ieder haar weg naar de tuin, naar het graf. Dan kijken ze op. ’t Is heldere dag. De steen is er af, de steen op zijn mond, zijn ogen, zijn bleke gezicht, de steen ligt terzij en het graf is onbegrijpelijk licht. En als zij dan denken: Hij leeft? Hij leeft! dan zien zij een engel aan, die zegt, met ernstige ogen: Jezus is opgestaan!...
|
Jaar van het Godgewijde Leven... |
Ik, Pieter Oussoren, groeide op in een boerenbedrijfje. Menselijke afvalstoffen werden tegelijk met die van het vee weer verspreid over tuin en weiland. ‘Restafval’ was er nauwelijks, maar wat er was ging mee in het kookfornuis. En als het helemaal onbruikbaar leek, werd er een slootje mee gedempt. Er kwam immers geen vuilniswagen langs en er was geen riolering.
|
Vastentijd... |
De veertigdagentijd (vroeger zeiden we vastentijd) begint op Aswoensdag, dit jaar is dat 18 Februari, en duurt tot de Paasnacht, de nacht van Zaterdag 4 op Zondag 5 April. Het is een liturgische tijd die voorbereidt op het Hoogfeest van Pasen. Voor de christenen betekent het een tijd van inkeer en herbronning: een terugkeer naar de zuivere bron, naar het zuivere leven zoals het evangelie het de volgelingen van Jezus voorhoudt. We besteden grote aandacht aan onze voeding; die moet vers zijn, als het even kan biologisch dwz geteeld zonder schadelijke stoffen. In de vastentijd besteden we aandacht aan ons geestelijk voedsel; dat halen we ook niet zomaar ergens uit een schap (zal wel goed zijn); dat moet gezond zijn, verantwoord.
In de vastentijd maken we ons zoveel mogelijk vrij van hebzucht. Meer dan anders maken we tijd voor inkeer en bezinning, soberheid en daadwerkelijke solidariteit. Of, zoals het in de traditie wordt gezegd: voor bidden, vasten en aalmoezen. Vasten, jezelf iets ontzeggen, doet niemand graag. Je moet je er altijd toe aanzetten. Zelfs afslanken, toch vaak goed voor de gezondheid, kost moeite. De advertenties met afslankmethoden doen alsof het een fluitje van een cent is om slank te worden, maar alleen al de grote hoeveelheid advertenties geeft aan dat het zo makkelijk niet is. Juist in deze tijd van overvloed is soberheid hard nodig.
Door zelf vrijer te worden van overbodige dingen, word je ook vrijer om meer voor anderen te kunnen betekenen.
|
de Kartuizers... |
De strengste vorm van het Godgewijde Leven is de kloosterorde van de Kartuizers. Iedere monnik heeft een klein huisje, waar hij de hele dag alleen is met God. Zijn medebroeders ziet hij alleen in de kloosterkerk. Elke nacht staat hij op voor het nachtgebed. ’s Morgens weer vroeg op voor het ochtendgebed. Nooit meer dan vier uur ononderbroken slaap. De film De grote stilte is opgenomen in hun eenzame hoofdklooster in de bergen: De Grande Chartreuse. Weinigen zijn geroepen om zo hun leven aan God te wijden en daarin hun geluk te vinden. Er is eens een paus geweest die zich over de kartuizers bezorgd maakte. Hij schreef voor dat de regels verzacht moesten worden. Ze waren te streng, vond die paus, en te ongezond. De kloosterlingen reageerden met de vraag of ze een gezantschap van monniken naar Rome mochten sturen om te pleiten voor hun manier van leven. Het mocht. Toen de paus de delegatie audiëntie verleende, constateerde hij tot zijn verbazing dat iedere monnik die voor hem stond, in de negentig jaar oud was. De versoepeling van de regels werd niet doorgevoerd.
|
Actie Kerk in Balans... |
We hebben de kerk nodig. We bloeien op van een gemeenschap die helpt, viert, bidt, meedenkt en rouwt. Maar om levendig te blijven, is geld nodig. Door betrokken te zijn in woord en daad bouwen we aan onze gemeenschap. De kerk geeft aan ons, dus wij geven aan de kerk. Zo houden we de kerk in balans. Renate Bekijk het filmpje op Youtube hierover
|
gezondheidszorg... |
Iedereen weet dat je niet te lang moet wachten met naar de dokter gaan, als je ziek bent. Te lang denken: ‘Het gaat vanzelf wel over’, is gevaarlijk, want een ziekte die in het beginstadium eenvoudig te behandelen is, kan bij verwaar-lozing voor ernstigere (en duurdere) problemen zorgen.
|
stilte van kerstmis... |
’t Laatste geluid op straat, De twijfel of Gij met mij waart
|
advent... |
Zo stil, zo stil – nu kan het sneeuwen
Verwacht een kind – en die zal stralen
De weg, de waarheid en het leven
Jan Engelman
|
grotten... |
Rond het jaar 1870 verrezen overal Lourdesgrotten. Zij toonden hoog in de grot Maria in wit met blauw gewaad en met de rozenkrans in haar hand. Voor de grot Bernadette op haar knietjes en haar ogen gericht op de ‘dame’ zoals zij altijd zei. Op een banderol bij Maria haar woorden ‘Ik ben de onbevlekte ontvangenis’, woorden die voor Bernadette (nog) geen betekenis hadden, maar die de hele wereld rondvlogen. Amstenrade heeft nooit een eigen Lourdesgrot gehad. De drukke processies van Amstenrade gingen naar Oud Merkelbeek waar bij het Clemenskerkje een grot was gebouwd die een steen had, die uit de grot van Lourdes zelf was losgewrikt. Het Clemenskerkje is juist gerestaureerd en ook de Lourdesgrot daar is onder handen genomen. De steen uit Lourdes is nog steeds duidelijk te zien. Ook voor die grotten wordt door vrijwilligers goed gezorgd, zomer en winter.
|
stateloosheid... |
Een ingewikkeld probleem dat zo maar niet een, twee, drie op te lossen is.
|
vrouwelijke diakens... |
Paus Paulus VI stelde in 1974 een commissie in, die onderzoek moest doen naar vrouwelijke diakens in de loop der eeuwen. Het is resultaat van het onderzoek is dit jaar gepubliceerd. Duidelijk is dat in het eerste millenium van de kerk vrouwen werden gewijd tot diaken. In de eeuwen na het jaar 1000 groeide er discriminatie tegen vrouwelijke diakens. Dat had te maken met menstruatie; blijkbaar verloor men uit het oog dat menstruatie een proces is dat God aan de mens heeft gegeven.
|
Laatste zorg... |
Als een mens is gestorven dan omringen de mensen van zijn netwerk het stoffelijk overschot met alle eerbied. Wel is de sprankel er uit, is de geest ontvloden, gaan de ogen niet meer open. Maar een lichaam waarin jaren de adem is ingegaan en uitgegaan, het hart heeft geklopt, gedachten en gevoelens hebben gehuisd, vraagt om eerbied van alle mensen, de naasten het meest. Eerbied voor de liefde ontvangen en gegeven. Voor het werk van de handen die nu stil zijn.
|
In de zorg... |
Zeer geachte Mantelzorgers, Gelukkig kon dat in de eigen tijd en kon dat wachten als er geen tijd was.
|
Dierbare migranten en vluchtelingen... |
Ik denk eraan hoe ook de Heilige Familie van Nazareth, aan het begin van hun weg, verwerping heeft ervaren: Maria ‘bracht daar haar zoon ter wereld, haar eerstgeborenen, wikkelde Hem in doeken en legde Hem neer in een kribbe, omdat er voor hen geen plaats was in de herberg’ (Lucas 2,7).
|
De grote profeten van de Islam... |
De vijf grote profeten van de Islam zijn:
|
Contributie betalen... |
De gewoonste zaak van de wereld. Jongens en meisjes die voetballen betalen contributie aan de club; de dames en heren voetballers ook. Bij de toneelclub en de zanggroep is het niet anders. Leden van de tennisvereniging en de schaatsclub, het is overal hetzelfde liedje. Overal? Ook bij de kerk? Ja natuurlijk, ook de kerk maakt kosten. Die worden bestreden uit de bijdragen van de leden, de katholieken. De contributie voor kerkleden is niet erg hoog: € 100 per jaar. Die kerkbijdrage is de voornaamste bron van inkomsten voor de parochie om het kerkelijk leven in stand te houden. Iedere huiseigenaar onderhoudt het gebouw: er moet geschilderd worden, de dakdekker moet er soms bijgeroepen worden. Iedereen die in een huis woont weet dat er altijd wel wat is.
|
Vredeskapel... |
De kapel in het bos op de berg bij Schinnen De Vredeskapel. U moet daar eens een kijkje gaan nemen. Er is geweldig gewerkt in en om de kapel die is toegewijd aan O.L. Vrouw van de Vrede. Het heeft er altijd keurig uitgezien, maar nu is er geschuurd en geverfd. Alles is dit jaar onder handen genomen. En niet zonder reden. De kapel is gesticht in 1939, dus … We zullen er nog wel van horen.
|
Maria in Mei... |
Eind April wordt bijna elk van de vele Mariakapelletjes die in de dorpen en velden van het Zuid-Limburgse land overal te vinden zijn, onderhanden genomen: bladeren die naar binnen zijn gewaaid worden weggeveegd, het linnen krijgt een beurt en zo hier en daar is een lik verf nodig. Maar dan kunnen de vrijwilligers die voor het monumentje zorgen tevreden terugzien op hun werk. Hun kapelletje is weer klaar voor de mensen uit de buurt en voor de wandelaars en fietsers die even pauzeren om bij Maria te komen danken of om iets komen vragen; als ze verder trekken, brandt het kaarsje dat ze opstaken nog een hele tijd.
|
Bij het graf van Jezus... |
Op de eerste dag van de week gingen de vrouwen die met Jezus uit Galilea waren meegekomen heel vroeg naar het graf, met de kruiden die zij hadden klaargemaakt. Ze vonden de steen weggerold van het graf en gingen naar binnen, maar vonden er het lichaam van de Heer Jezus niet. Ze wisten niet wat ze ervan moesten denken. Opeens stonden er twee mannen voor hen in stralend witte kleren. Daar schrokken ze van en ze sloegen hun ogen neer, maar ze zeiden: ‘Waarom zoeken jullie de levende bij de doden?
|
Ons Vastenoffer... |
In de veertigdagentijd – de vasten zeiden we vroeger – doen we een poging om met minder uit te komen.
|
Veertigdagentijd... |
Tussen Aswoensdag en Paaszondag. Er is meer veranderd dan alleen de naam Vastentijd toen, Veertigdagentijd nu.
|
Stemmen... |
Stemgerechtigden krijgen op 19 Maart 2014 de kans hun stem uit te brengen bij de gemeenteraadverkiezingen.
|
Vasteloavend – Carnaval, een oud katholiek gebruik... |
Zo’n veertig dagen voor Pasen vieren we het feest van de zotten.
|
Kleine kinderen in de kerk... |
Eerder deze maand zaten 32 moeders met hun babi’s in de Sixtijnse Kapel in Rome.
|
Jonathan Swift... |
Jonathan Swift (1667-1745), deken van Dublin, heeft The Tale of the Tub geschreven.
|
Waar gaat het in het nieuwe jaar heen?... |
Met een schone lei beginnen. Nog helemaal leeg. Voor je de griffel ter hand neemt, denk je goed na wat je er mee gaat doen. Je doet niet zomaar wat. En dan zet ze aandachtig en voorzichtig de eerste haal. Over je schone lei ga je alleen. Niemand anders heeft er mee te maken. Een nieuw jaar begin je met zijn allen. Vol goede moed en vertrouwen. Zelfbewust, maar afhankelijk van anderen. Er staat al heel wat in de agenda. De eerste dag al, de Dag van de Vrede. Maar er is veel oorlog op die Dag van Vrede. Moderne oorlog, waarin niet alleen militairen sneuvelen, maar ook burgers omkomen of vluchteling moeten worden, in kampen terecht komen, als ze geluk hebben, maar ongewenst blijven. Op de eerste dag van het nieuwe jaar kunnen ze niet heen of weer. Waar gaan ze in het nieuwe jaar heen? Gaan ze ergens heen, of zitten ze er op 1.1.2015 nog? Wat is bij ons het vertrekpunt op die eerste dag anders. Wat hebben we geluk. Waar hebben we het aan te danken? Samen willen we 2014 tot een gelukkig jaar maken voor onszelf en de mensen in onze omgeving. Maar het geluk heeft een zure smaak, als we geen bekommernis hebben voor mensen die al op de eerste dag van het nieuwe jaar in een put zitten waar ze op eigen krachten niet uit komen.
|
Deze Advent... |
De tijd van blijde verwachting op de komst van Christus.
|
Mgr Fr Wiertz, bisschop van Roemond schrijft... |
Tot in de jaren zestig van de vorige eeuw was geloofsoverdracht vanzelfsprekend. Kinderen kregen de rituelen en gebruiken van thuis mee. En op school werd aan de hand van de catechismus met vraag en antwoordmethode het geloof systematisch uitgelegd. De ouderen onder u kunnen zich dat vast nog herinneren.
|
TV Uitzending van de Eucharistieviering... |
In onze buurlanden Duitsland en België volgen zieken en (andere mensen die aan huis gebonden zijn) de Zondagsmis op de TV. In Nederland verzorgt de RKK deze uitzendingen. Maar … de RKK gaat uit de lucht.
|
Vrouw en Kerk... |
In de Protestantse kerk, Tempsplein 14, 6411 ET te Heerlen staat op 27.11.13 een oecumenische dag voor vrouwen op het programma. Mocht U die dag verhinderd zijn, dan kunt U op 10.12.13 in dezelfde kerk hetzelfde meemaken.
|
Ziekenzorg... |
Iedere eerste Vrijdag van de maand wordt de ziekencommunie verzorgd.
|
October Wereldmissiemaand... |
De aandacht wordt deze maand gericht op de parochies in Tanzania. En in het bijzonder op de kleine christelijke gemeenschappen. Dat zijn hechte groepjes buurtgenoten, die elkaar goed kennen. De groepjes moeten vooral niet te groot zijn. Tussenschakels tussen de gezinnen en de parochies. Wekelijks komen ze bij elkaar. Iemand die kleine gemeenschap heeft gekozen leest het evangelie van de dag. In een korte stille tijd denkt iedereen na over dat evangelie. Dan vertelt iedereen zijn gedachten.
|
Jaar van het geloof... |
Het jaar van het geloof loopt ten einde.
|
Bisschop Muskens in een karthuis... |
Ik heb wel eens direct contact met God gehad. Ik bezocht een klooster van de karthuizers in Certosa di Pavia, nabij Milaan. De monniken wonen daar heel teruggetrokken in huisjes rondom de kerk. Het was Februari 1983, ik had even vrij tussen twee semesters. Het was fris, er lag rijp op de velden. Vanaf de bushalte wandelde ik naar het kloostercomplex. Er was niemand, zelfs geen toerist, er was helemaal niemand. Alle deuren stonden open. Er stond een gigantische kerk, die helemaal leeg was. Zelfs geen banken. Midden in die immense stilte hing een touw, een oud klokkentouw, vanuit het gewelf tot de vloer. Dat touw hing daar zo zielig midden in die godganselijke ruimte.
|
Orthodoxe Christenen... |
Al eeuwenlang leven er orthodoxe christenen in Nederland.
|
Een open deur... |
Het beeld van de hoop als een open deur moeten we heel letterlijk opvatten. Deuren scheiden ons van andere mensen. Als we ons opsluiten achter deuren, dan blijven we alleen, misschien wel in bittere eenzaamheid. Maar je kunt deuren ook opendoen. Dan komt er beweging. Door geopende deuren komen we in contact met anderen. Het doet ons goed als men van iemand zegt dat zijn huis altijd openstond voor anderen. Als we deuren opendoen dan geven we onze eenzaamheid eraan en zoeken de gemeenschap op.
|
Wegkruisen... |
Langs de wegen staan ze de kruisen en kapelletjes. Maar ook in ons eigen dorp zijn ze te vinden. Omdat we eraan g
|
1 op 165... |
Stel U zich eens voor: U moet halsoverkop op de vlucht slaan en huis en haard achterlaten, een ongewisse toekomst tegemoet. Gebrek aan veiligheid, voedsel, menselijkheid, vrijheid, gescheiden zijn van gezin en familie … En er zijn zoveel mensen die dat overkomt: wereldwijd één op elke 165 mensen. Een onwerkelijk aantal. En allemaal willen ze vóór alles één ding: een veilig, vreedzaam en gezond bestaan.
|
De mensen van het boek... |
Het gebeurde in 641:
|
De Nederlandse Missionaris... |
De oudere generatie vertelde jaren geleden al aan hun kinderen: onze tantes en zussen gingen als religieuzen naar de ‘heidense’ landen om voor zieken en schoolkinderen te zorgen en zo het evangelie voor te leven; onze ooms en broers vertrokken als geloofsverkondigers en oprichters van boerenbonden (en andere sociale instellingen) naar verre landen; wij, en in ieder geval jullie, gaan het nog beleven dat zusters en paters uit die landen naar ons toe komen om ons het geloof te prediken en voor ons pastorale diensten te verrichten. Zij hebben gelijk gekregen; wat zij toen al voorzagen, is nu een feit geworden: priesters en zusters van ‘daar’ werken bij ons.
|
Syrie... |
Help de bevolking van Syrië
|
De Deur van het Geloof |
Pasen valt vroeg dit jaar. Ook in het Jaar van het Geloof, dat de paus heeft afgekondigd, staat Pasen in het midden. Dat komt goed uit, want de viering van het lijden, sterven en verrijzen van Onze Heer Jezus Christus kan zo de ‘deur van het geloof’ zijn die ons toegang geeft tot het leven met God. ‘De deur van het geloof’: dat is het beeld dat de paus gebruikt als titel voor zijn afkondiging van Het Jaar van het Geloof. Het beeld wordt in de Handelingen van de Apostelen gebruikt voor de toestroom van gelovigen na de prediking van Paulus en Barnabas.
|
Evenwichtiger consumptief gedrag |
Na Carnaval, tussen Aswoensdag en Pasen (dit jaar op 31 Maart), ligt een periode van veertig dagen waarin we ons als geloofsgemeenschap meer dan anders willen toeleggen op leven in een geest van eenvoud. Jezus en zijn beweging van leerlingen hadden een eenvoud van leven op het oog. Zij brachten het door hun manier van leven ook in de praktijk. Wij willen navolgers van Jezus van Nazareth zijn.
|
Vrede...vanwaar toch die onverschilligheid? |
‘Voor sommige mensen is de oorlog juist de best denkbare omstandigheid voor machtsmisbruik en zelfverrijking. Hun drijfveer is niet ‘nooit meer oorlog’ maar ‘nooit meer vrede’. En in de complexe werkelijkheid van de burgeroorlog is de grens tussen goed en kwaad, tussen daderschap en slachtofferschap vaak maar moeilijk te trekken. Als er al een grens te trekken valt, dan loopt deze niet zelden door het hart van de mensen. Ze zijn zowel dader als slachtoffer. [Denk b.v. aan kindsoldaten]. Zo maakt de onvoorwaardelijke verantwoordelijkheid jegens de ander (Levinas) al snel plaats voor een gevoel van uit machteloosheid geboren onverschilligheid.’ Zo schrijft Jan Gruiters, directeur van de vredesbeweging IKV Pax Christi. Maar onverschillig zal hij zich niet laten worden. Het vredeswerk gaat door. Onze verantwoordelijkheid voor de ander blijft. Daarom wordt het vredeswerk van IKV Pax Christi gesteund. Door U toch ook?
|
"Geluk wensen"... |
Geluk wensen heel goed, geluk brengen: beter “Gelukkig Nieuwjaar” staat er op de kaarten die we aan het eind van het jaar altijd rondsturen. Een gemeende en fijne wens, want we hopen dat het met iedereen goed zal gaan in het nieuwe jaar. Helaas is dat niet altijd zo. Daarom is het belangrijk om mensen die het moeilijk hebben te steunen. Een belletje of een bezoekje, dan wens je niet alleen geluk maar je brengt het ook.
|
"Vrijheid van godsdienst"... |
In 2013 zal het 1700 jaar geleden zijn dat keizer Constantijn algehele godsdienstvrijheid afkondigde. Zijn voorgangers hadden het zich snel door het Romeinse Rijk verspreidende Christengeloof bloedig vervolgd. Zonder resultaat.
|
"Advent"... |
In de donkere weken van het jaar wekken de vieringen in de kerken op tot hunkeren naar het licht.
|
"39 jaar gelukkig getrouwd"... |
Mieke en André, 39 jaar gelukkig getrouwd André: Elke levensfase heeft haar eigen mogelijkheden en brengt nieuwe ervaringen. Onze drie zoons waren al getrouwd toen wij onze beroepsloopbaan beëindigden. We waren voortaan met zijn twee, net zoals toen we trouwden, maar nu zonder die grootse dromen voor loopbaanplannen, een huis bouwen, kinderen krijgen … Die levensfase was nieuw, rustiger, met meer ruimte voor onszelf en voor alles wat ons bezighoudt, zoals ons geloof, het levenseinde, God in ons leven. Het was of we er meer dan ooit voor open stonden. Mieke: Geloven is voor ons beiden een manier van leven geworden, die bepalend is voor de wijze waarop we met elkaar en met de mensen verbonden leven. Ook voor de manier waarop we naar de wereld kijken. Onze inspiratie daarbij is het leven van Jezus: ‘Mijn gebod is dat jullie elkaar liefhebben zoals Ik jullie heb liefgehad.’ (Joh 5,12) Dat is de inspiratie waaruit we aandacht willen blijven hebben voor echtparen in de buurt en we mee blijven doen met de senioren. Het is vanuit dat geloof dat we onze kinderen en kleinkinderen blijven supporteren, ook al bewandelen die andere wegen dan wij voor hen hadden gedroomd. En als één van onze kleinkinderen dan zegt dat het merkt dat oma en opa elkaar graag zien, geven we hun geloof in het leven en de liefde. Kunnen we hun iets waardevollers geven? Daarom proberen we ook bidden zoveel mogelijk een vaste plaats te geven in ons dagelijks leven. Het heeft ons dikwijls in problemen en moeilijke omstandigheden geholpen en het is ons erg dierbaar geworden. André: In de loop van de jaren is geloven voor ons steeds meer gaan betekenen: zich niet op eigen kracht terugplooien, maar zich durven toevertrouwen aan een ander, zowel aan de partner als aan de Ander die we God noemen. Het is voor ons toch wel een bijzondere ervaring geweest tot de vaststelling te komen dat ‘zich toevertrouwen aan’, even moeilijk is, of het nu gaat om de relatie tussen man en vrouw of om de relatie met God. We houden de touwtjes toch zo graag zelf in handen! Maar die sprong wagen, geeft – in beide gevallen – onverwachte mogelijkheden. Wij hebben ervaren dat we er als persoon beter zijn geworden, dat we als echtpaar gelukkiger zijn, en dat we, als we ons durven toevertrouwen, rust vinden bij God die we in ons mogen ervaren. Mieke: We zijn nu 39 jaar gelukkig getrouwd. We genieten van onze drie zonen en schoondochters en vooral van onze kleinkinderen. Toen men mij destijds de vraag stelde of we gelovig waren, reageerde ik met een overtuigd ‘ja’. Nu zou ik zo’n vraag met meer aarzeling beantwoorden. Zijn we dan minder gelovig geworden? Ik denk van niet, integendeel, maar wel anders. Dat we vroeger gelovig waren dat was zo vanzelfsprekend. We komen beiden uit een christelijk gezin. We baden geregeld het rozenhoedje. Toch groeide er een afstand ten aanzien van de kerk. Ons werk en ons gezin waren onze manier om ons geloof in praktijk te brengen. Ze slurpten al onze tijd op. Het was onze ‘actieve’ periode. Maar zonder het zelf te beseffen verloren we ons in ‘doe-dingen’, met geregeld leegte en onvoldaanheid als gevolg. Onbewust schreven we onze eigen geloofsgeschiedenis. En we schrijven verder.
|
"Het Jaar van het Geloof 2012 - 2013"... |
Paus Benedictus XVI heeft een Jaar van het Geloof aangekondigd.
|
"Onrustbarend alcoholgebruik Jongeren"... |
In 2011 had elke maand 31% van de 12-jarigen alcohol gedronken, minder dan enkele jaren voordien, maar toch … Bron: Trimbos-instituut.
|
"Wereldmissiemaand"... |
Zuster Christine Ngom strijdt tegen vrouwenbesnijdenis.
|
"Ons gedachtebeeld van God"... |
Het beeld van God als een oudere, eerbiedwaardige man met een mooie, lange, witte baard, dat beeld hebben we natuurlijk uit ons hoofd gezet: zo kan God niet zijn. In ons bewustzijn bestaat dat beeld niet meer.
|
'Pelgrimskerk en Mariapark"... |
De Markt van Sittard is in onze streek welbekend. Als je de kerk verlaat, zie je aan de overkant een gebouw met de merkwaardige naam Mariapark, een stilistisch gaaf historisch bouwwerk. Oorspronkelijk maakte het deel uit van de Pelgrimskerk. Het diende als rust- en verblijfplaats voor pelgrims. Nu zijn er vaak tentoonstellingen en andere activiteiten. Als de deur - kijk naar de hengsels - openstaat, kun je zo binnenlopen en rondkijken.
|
'VatiLeaks"... |
Zes jaar werkte Paolo Gabriele voor de paus als een van de vertrouwde medewerkers van de paus.
|
‘De kudde kent geen helden’... |
Ik heb vaak gezien hoe gevaarlijk en dodelijk religieus geweld kan zijn,
|
“Eentje dan!”... |
Er tobben heel wat mensen met een alcoholprobleem. Voor hoe velen zal het niet ooit begonnen zijn met de toegeeflijke opmerking: ‘Nou vooruit, eentje dan’.
|
Die dag begon mijn leven als vluchteling... |
In Bhutan werd ik als Hindoe gediscrimineerd.
|
Het Tweede Vaticaans Concilie... |
Het Tweede Vaticaans Concilie (1962 – 1965) is één van de eenen-twintig oecumenische concilies die de
kerkgeschiedenis kent.
‘Oecumenisch’ wil zeggen: wereldomvattend.
|
Kerk zijn in deze tijd... |
‘Aggiornamento’ is bekend geworden als term van Paus Joannes XXIII voor het Tweede Vaticaans Concilie, dat hij in 1962 opende.
|
Landmijnen... |
De verliezers van de oorlog ruimen ze niet op. De winnende partij heeft geen kaarten waar de locaties op staan.
|
Hevige wind en vurige tongen... |
Het oor hoorde het geluid van de wind en het oog zag de vurige tongen.
|
Pinksteren... |
‘Toen de dag van Pinksteren aanbrak, waren zij allen op één plaats bijeen.
|
Lam... |
Voorjaar... Lam... Het bloed dat Jezus vergoot op het kruis waarop Hij was vastgespijkerd, dat vergelijken we met het bloed op de deurposten in Egypte. Opnieuw een teken dat God bereid is om te redden. Jezus is ons paaslam. Wij trekken weg, weg uit verslaving en zonde, bevrijd van boeien en ketenen, nieuwe mensen. God trekt met ons mee. Daarom is in de kerk met Pasen alles nieuw, nieuw linnen, nieuwe kaarsen, verse bloemen, alles schoongepoetst en geschrobd. Het vuur wordt geslagen uit stenen: we beginnen helemaal opnieuw. Het doopwater wordt nieuw gewijd. We vernieuwen onze doopbeloften. Het is feest en wij durven te zingen: ons paaslam, Christus , is geslacht! Lam van God...
|
Vooravond van Palmzondag... |
In de kerken worden palmtakken gewijd; kinderen brengen hun palmpasenstokken; ze willen met palmen naar Jezus zwaaien, met Jezus meeleven op zijn feestelijke intocht in Jeruzalem zes dagen voor Zijn lijden; toen riepen de mensen: ‘Hosanna! Gezegend Hij die komt in de naam des Heren’ en in de kerk zingen we het mee. Soep van de dag
|
Lijden... |
“Alleen als de graankorrel in de aarde valt en sterft brengt hij vrucht voort”, zegt Jezus in het evangelie volgens Johannes. Inzet voor een betere wereld kan een manier zijn om Jezus te volgen op zijn moeilijke weg van vernedering en lijden.
|
Dit is mijn Zoon, de welbeminde; luister naar Hem... |
God is met ons als wij ons inzetten voor een betere en rechtvaardigere wereld, als we luisteren naar zijn appèl om dienstbaar te zijn aan mens en maatschappij. Met drie van zijn beste vrienden, vertelt het evangelie dit weekeinde, is Jezus op een hoge berg. Net zoals in de woestijn, voelt de mens zich ook hoog in de bergen, klein en kwetsbaar. En ook daar komt de bezinning vanzelf. Mensen die alle tijd nemen om te zoeken naar een leven dicht bij God, vestigen zich dikwijls in de woestijn of in eenzame berggebieden. De bedoeling van de vastentijd is je leven veertig dagen zo in te richten dat er ruimte tot bezinning is.
|
Woestijn en bezinning... |
Christus vast veertig dagen in de woestijn; dan begint Hij zijn prediking: Gods schepping is het waard om behouden te worden. Door inbreuk te maken op de schepping, gaan we onze eigen weg, soms los van God. Als we ons laten inspireren tot daden van solidariteit, maken we de Blijde Boodschap concreet. Mensen die weken alleen in de woestijn zijn geweest, vertellen ons dat je je daar als mens maar heel klein en kwetsbaar voelt: de geweldige, kale rotspartijen, de eindeloze vlakten met bewegend zand, de gloeiende hitte overdag en de lange koude nachten. Ze vertellen ook over de schoonheid van de woestijn...
|
Tussen Aswoensdag en Pasen... |
Vast iets Vast iets voor mij, wat ik ook nastreef: [Beluister deze strofe en het hele lied op www.vastenaktie.nl]
|
Vastentijd... |
Zand en as Ook vasten verandert Wat wordt jouw vastenaktie?
|
Blauwdruk 2020 voor het bisdom Roermond... |
Het is onmogelijk om nu exact aan te geven hoe de kerk van het bisdom Roermond er in het jaar 2020 uit zal zien. Uit ervaring weten we dat er in tien jaar tijd veel kan gebeuren. In de praktijk Het netwerk waar Bingelrade nu deel van gaat uitmaken beslaat de parochies van de gemeenten Schinnen en Onderbanken: Schinnen, Amstenrade, Doenrade, Oirsbeek en Puth; Bingelrade, Jabeek, Merkelbeek en Schinveld. De negen parochies van dit netwerk zullen de komende jaren geleidelijk naar elkaar toe groeien tot een groot samenwerkingsverband met negen kerkgebouwen, één kerkbestuur en negen plaatselijke besturen. Waarom deze veranderingen? Wel, net als in de eeuwen vóór ons blijven wij en de generaties na ons op zoek gaan naar de Oorsprong en naar de zin van het leven: ‘Wie ben ik? Waar kom ik vandaan en waar ga ik naartoe?’ Het antwoord op die twee laatste vragen is van alle tijden, namelijk: Ik kom van God en ik ga naar God. De weg waarlangs men tot de erkenning van de juistheid van dit antwoord komt, wisselt naargelang de tijdgeest, de sociale, culturele en sociologische omstandigheden. Eén ding mogen wij bij al onze inspanningen, als we aan deze opzet werken, niet uit het oog verliezen. “Als de Heer het huis niet bouwt, werken de bouwlieden vergeefs.” Wie doet er mee? Vele handen maken licht werk.
|
Gelovigen in de knel... |
In de katholieke kerk van Oostenrijk is een omvangrijke protestbeweging ontstaan onder de priesters. Zij hebben hun kardinaal- aartsbisschop erop gewezen dat er een steeds wijdere kloof groeit tussen de normen van de officiële kerkelijke leer en het gewone, dagelijkse leven van priesters en gelovigen. Oplossing die geen oplossing is Een stukje kerkgeschiedenis...
|
Het Kerstkind openbaarde Gods verhaal... |
Gods meest radicale woord is het Kerstkind, later de Man van Nazareth, de Gekruisigde en de Opgestane Heer. Want we lezen bij Joannes (1,14) de beroemde zin: ‘En het Woord is een mens van vlees en bloed geworden en is midden onder ons komen wonen.’ En de Kerstboodschap? Ieder jaar worden enkele dagen voor Kerstmis de dozen waarin de beeldjes van de kerststal zijn verpakt van de zolder gehaald. Ze worden uitgepakt en in de kerststal gezet en in veelgevallen wordt het geheel ook nog eens opgesmukt met een kerstboom. Zo gebeurt het bij praktiserende christenen. Maar je ziet het ook veel bij hen die de boodschap van kerstmis niet zo nauw nemen of die weinig oor hebben naar wat de leiders van de kerken die de boodschap levend moeten houden onder de mensen, te zeggen hebben. Zo rond Driekoningen worden de ‘dozen’ weer tevoorschijn gehaald. De kerstfiguren worden er, omzichtig in krantenpapier, weer ingestopt. En de dozen verdwijnen weer naar hun vaste plek op zolder … tot de volgende kerstmis. De kerstboom gaat met het vuil mee, wordt verbrand op de brandstapel, of wordt – als het er een met een goede kluit was – in de tuin geplant. Zo gebeurt het al jaren. Het is te hopen dat met het opruimen van de kerststal niet ook de boodschap van het Kerstkind mee naar de zolder verdwijnt. Wat die boodschap geldt niet alleen voor de tijd van Kerstmis tot Driekoningen, maar voor het hele jaar. Het zou onzinnig zijn om ieder jaar het feit te herdenken dat ongeveer 2000 jaar geleden Gods Zoon op aarde werd geboren, als die herdenking ons geen kik geeft om zijn boodschap te laten herleven en beleven, ook in de dagen na 25 December en 6 Januari. Het gebeuren van Kerstmis heeft alles te maken met de dagelijkse gang van zaken in het leven van ieder mens persoonlijk en in het leven van de gemeenschap. En dat niet alleen op kerkelijk maar evenzeer op maatschappelijk gebied. Het gebeuren van Kerstmis moet steeds opnieuw handen en voeten krijgen, of, anders gezegd, vlees en bloed worden. Het moet de rode draad worden door het nieuwe jaar. De boodschap van Kerstmis hield en houdt in± gerechtigheid, liefde, vrede en vergeving. Dat straalde uit de ogen van het kerstkind. Maar die ogen zijn ook vragende ogen± ze vragen aan ieder die de kerststal bezoekt om ook gestalte te geven aan de boodschap van gerechtigheid, liefde, vrede en vergeving. In de ogen van God, van wie het kerstkind de levende gestalte en de boodschapper was, kan alleen deze levensstijl de wereld leefbaarder en Godgevalliger maken. Daar waar gerechtigheid, liefde, vrede en vergeving is, daar is leven, echt leven, echte vreugde, echte vrede. Daar si het leven de moeite waard, ondanks de teleurstellingen die het leven voor ons in petto heeft. Waar geen gerechtigheid, liefde, vrede en vergeving is, daar is geen leven, ook niet als er nog zoveel materiële welvaart en uiterlijke glamour is. De ziel die het leven draagt en de warmte die het leven glans geeft, zijn er dan uit. De kerstbeeldjes, Jezus, Maria, Jozef, de herders, de drie koningen, de engel, de schapen, de os en de ezel, en de andere attributen, de ster, het mos, het stro, de voederbak, het tochtige stalletje … dat wordt allemaal weer ingepakt voor volgend jaar. Maar wat de beeldjes te zeggen hebben, dat moeten we niet op zolder zetten. Maria symboliseert warmte, Jozef staat voor zorgzaamheid, de herders staan voor eenvoud, de drie koningen voor vrijgevigheid, het stalletje verwijst naar de armoede, de ster wijst de goede richting, het mos en het stro verwijzen naar een kwetsbare natuur, en de os en de ezel staan voor het doen wat men moet doen.
|
Adventsboodschap... |
Het Evangelie is door de eeuwen heen van geslacht op geslacht overgeleverd. Eigenlijk tot voor kort was deze geloofsoverdracht een vanzelfsprekendheid. Het christelijk geloof maakte deel uit van het cultuurpatroon waarop onze samenleving was gebouwd. In deze nieuwe situatie staan wij als Kerk voor een niet gemakkelijke, maar wel boeiende opdracht. Hoe kunnen wij het Evangelie van Jezus verstaanbaar maken voor de zoekende mens van deze tijd? De beste manier van evangeliseren is ons spiegelen aan de houding die Jezus zelf in zijn verkondiging heeft aangenomen. Hoe evangeliseerde Hij? Hij stond open voor ieder die tot hem kwam. Ontvankelijk luisterde Hij naar ieders levensverhaal. Hij probeerde de vreugde, maar vooral de nood van de ander mee te voelen; zich in hem of haar in te leven; met grote eerbied voor ieders eigen situatie. Maar Hij deed nog méér. Hij nodigde deze mensen uit Hem te volgen, om samen met Hem op weg te gaan. Zonder opdringerig te zijn of te willen beleren riep Hij op tot navolging; om het mysterie van zijn Persoon steeds beter te leren kennen; het mysterie van Gods mensgeworden Liefde. Als Kerk kunnen en mogen wij geen andere weg bewandelen dan deze, die Jezus ons is voorgegaan. In onze concrete ontmoetingen van elke dag moeten wij er niet voor terugschrikken om ter sprake te brengen wat ons van binnen uit ten diepste beweegt. De mens van deze tijd is naarstig op zoek naar spiritualiteit, naar innerlijkheid. Hij of zij moet dan ook de gelegenheid krijgen in alle vrijheid de stem van het Evangelie te horen. Wie zoekende is komt niet perse uit zichzelf aan de deur van de kerk kloppen. Daarom is ons geloofsgetuigenis midden in de wereld van zo’n enorm belang. Het leven biedt zo veel gelegenheid om in woord en daad onze overtuiging uit te dragen. Op de eerste plaats natuurlijk binnen de opvoeding in de gezinnen, maar ook op het werk. Daar moeten wij de kans benutten om ook eenzijdige en verkeerde voorstellingen van het christelijk geloof te corrigeren. Eén ding mogen wij niet vergeten: hoezeer onze eigen inzet en ons getuigenis nodig is: tot geloof komen is en blijft het werk van Gods genade.
Bisschop Frans Wiertz
|
de Hemeltelefoon... |
Ik weet niet of het bekend is, Uw hart is het toestel en Want gaat U op de knieën, Hij wil U horen U zult het ras bemerken: Als Vader met zijn kind spreekt, Misschien is door niet geloven Controleer maar eens uw toestel [schrijver onbekend]
|
In liefde nabij blijven... |
Wat ik dagelijks bewonder
|
Souvenirs, Middeleeuws Heldendom en Parabel... |
Souvenirs... Een steen als herinnering aan de berg die in de vacantie beklommen is, een bijzondere schelp gevonden tijdens een strandwandeling, een gladde, geaderde steen uit de beek waar de tent langs stond. In de klassieke oudheid namen de mensen ook souvenirs mee naar huis, vaak van heilige plaatsen die zij bezochten, tempels en heilige bergen, sacrale bossen en rivieren.
Deze zomer weer bij de Heiligdomsvaart in Maastricht, een feest van een paar weken. Middeleeuws Heldendom... Parabel...
|
Wat betekent 'Verrijzenis' ?... |
Verrijzenis is de Nederlandse vertaling van het Bijbelse anastasis, dat 'opstanding' betekent. Volgens de evangelieverhalen is verrijzenis een verandering van toestand.
Jezus' sterfelijk lichaam veranderde in een onsterfelijk lichaam.
Is de verrijzenis van Jezus geen illusie of projectie van teleurgestelde leerlingen van Jezus? Op deze vraag kun je als volgt antwoorden:
Stemmen... Jantine Sonnenberg, 24, studeert rechten en Nederlands.. Zangeres Do speelt Maria in "The Passion"... Thomas van Arnhem, 17, klas 6 van het gymnasium...
|
Het gaat om de binnenkant in de Goede Week... |
In deze dagen voor de goede week, komt de figuur van Jezus Christus steeds centraler te staan, niet alleen in de kerken maar ook in het leven van iedere dag. Al het geren en gedraaf kan dat niet tegenhouden. Wat me opvalt in de laatste dagen van Jezus leven is, dat Hij ook toen Hij zijn dood tegemoet ging, zijn ogen, oren en hart wagenwijd openhield voor de medemensen die Hij tegenkwam op zijn laatste gang door het leven. Hij hoorde de stem van de mensen rondom Hem. Hij bleef troosten en bemoedigen. Hij bleef zijn roeping trouw: God beminnen en de medemensen. Dit moet een teken voor ons zijn in deze dagen. De noodkreten om ons heen mogen niet verloren gaan in de beslommeringen van het komende Paasfeest. De mensen in de derde wereld [elk uur sterven 1000 (duizend!) kinderen van de honger!!], de noodlijdenden om ons heen: zieken, verslaafden, daklozen, eenzamen, asielzoekers, vluchtelingen. Jezus kwam op de wereld om een betere wereld te laten ontstaan, waarin de liefde het laatste woord heeft en niet de haat en het egoïsme. Hij liet dat zien tot in de dood. Dat moest de nieuwe stijl zijn van leven: liefde, vergeving, geduld, solidariteit, hartelijkheid, warmte, begrip, hulpvaardigheid, respect. Jezus roept ons op om deze stijl weer op te nemen of te verdiepen. Iedereen moet zich van binnen vernieuwen of anders gezegd: moet verrijzen uit een leven van "ikke, ikke en de rest kan stikken" naar een leven: "Ik zal er zijn voor de ander". In de goede week, de week voor Pasen, gaat het om de binnenkant van de mens. Pasen is meer dan eieren en paasbloemen. Pasen is innerlijk verrijzen: mens worden in de stijl van Jezus Christus, dienend door het leven gaan en meewerken aan een wereld waarin het iedereen mogelijk is om te leven.
Ben erbij: Schrijf je in voor één van de bussen die vanuit heel Nederland naar Gouda rijden. Doe meer: Download gratis materiaal om méér met The Passion te doen; voor parochies, jongerengroepen en scholen. Kortom: Beleef Pasen zoals je het nog nooit hebt beleefd! Kijk voor informatie over programma, bussen en alle materialen op: www.jongkatholiek.nl/thepassion The Passion is een unieke samenwerking tussen de omroepen RKK en EO, de Protestante Kerk Nederland, de Rooms Katholieke Kerk, het Nederlands Bijbelgenootschap, de gemeente Gouda en culturele fondsen. 18.00 Witte Donderdagviering in de H. Josephkerk, Aalberseplein 2 20.00 Beleef het event op de Markt 22.00 AfterPassion in de Grote Sint Janskerk, alles te Gouda. Onder het kruis (Chr. De Graaff) De vrouwen weenden, achtbare en verachte De stilte werd ondraaglijk. Waarom lachte
|
As en Priority... |
As op je hoofd laten strooien is wel een heel radicaal gebaar. Ook al heeft het tegenwoordig de vorm van een askruisje gekregen. Na alle plezier en uitgelatenheid ineens radicaal om.
Levensvreugde is een heerlijk geschenk. Mensen met levensvreugde zijn gezegende mensen. Plezier maken is elkaar levensvreugde geven, fijn om te doen en fijn om mee te maken. Waarom die as dan? Misschien helpt het, als we ons weer te binnen brengen waar die as vandaan is. Op het einde van zijn leven werd Jezus van Nazareth door de mensen in triomf naar de hoofdstad Jeruzalem gebracht. Het gebeuren pakte iedereen. Men zwaaide enthousiast met alles wat ter hand kwamen, doeken, bloemen, palmtakken. Zes dagen later werd Jezus haastig en zonder ceremonieel begraven. In de katholieke liturgie gebeurt het elk jaar opnieuw. Op Palmzondag trekken we met bloemen en palmtakken in een vrolijke stoet zingend 'Jeruzalem' binnen. De koning komt naar zijn koningsstad. Een feestelijk gebeuren. Maar de as dan? Wel, die palmtakken hebben niet lang dienst gedaan. In Jeruzalem sloeg de uitgelaten stemming om in een grimmige sfeer. De machtigen hadden de zaak al weer gauw in handen en trokken hun plan, het plan dat leidde tot Jezus gewelddadige dood. De palmtakken van Palmzondag doen wèl lang dienst. Een jaar lang in de huizen achter de kruisbeelden. En op de zolder van de kerk waar ze in een grote mand verdorren. Van die verdorde triomftakken wordt de as voor het askruisje gemaakt. Ach, hoe dikwijls zie je in het leven die omslag. Alles gaat goed, iedereen is blij en opgewekt, er is werk, een fijn gezin, een goed huis, en ineens … Als het je treft, dan vraag je je vaak af: 'Waar ligt mijn priority? Heb ik het belangrijkste niet veel te vaak uit het oog verloren? Zou God geen voorkeursbehandeling van me van me mogen verwachten?' As en priority. De wereld en het leven zijn fantastisch, maar je kunt je erin verliezen.
|
Joods commentaar... |
Heel de geschiedenis door is er geen Jood geweest die bekender was dan Jezus. Kind van Joodse ouders, met een Joodse naam, Yeshua, opgegroeid in een Joods gezin dat de Joodse wet onderhield, de Joodse spijswetten ernstig nam, de Sabbat vierde en op de grote Joodse feestdagen naar Jerusalem pelgrimeerde. De woorden en de daden van de Jood Jezus waren, en zijn nog steeds, een inspiratie voor miljoenen mannen en vrouwen. Zijn geboorte markeerde een keerpunt in de geschiedenis van de mensheid. In zijn naam werd er een belangrijke godsdienst gesticht en Christenen hebben zijn goede boodschap verspreid tot in de meest afgelegen streken van de aardbodem. Het is dan toch wel bijzonder vreemd dat de meeste Joden nauwelijks aandacht hebben geschonken aan het leven en de leer van deze beroemde Jood. Toch is het een feit en het is gekomen omdat de christelijke volgelingen van Jezus overtuigingen hadden over het leven van Jezus die geen Jood kan en mag aannemen. Toen de kerk Joden ging vervolgen om ze tot het christendom te bekeren, sloeg de Joodse onverschilligheid om tot vijandigheid. Het is een verdrietig historisch feit dat de volgelingen van deze grote Jood het Joodse volk zoveel ellende hebben aangedaan. Zoveel, dat het eeuwen lang voor Joden moeilijk is geweest om zonder wrevel aan de Jood Jezus te denken. De laatste jaren hebben een dramatische verandering laten zien. Joodse geleerden zijn de uitspraken van Jezus gaan bestuderen. Joden hebben zich ingespannen om het edele leven van Jezus op de juiste waarde te schatten. Langzaam maar zeker wordt er aan een nieuwe evaluatie gewerkt en hoewel de eeuwenlange vijandigheid niet zo een-twee-drie kan worden weggewerkt en evenmin de traditionele onverschilligheid van de Joden ten opzichte van Jezus, de tekenen van de tijd zijn veelbelovend. En ook de Christenen die de Joodse achtergrond van het leven van Jezus zijn gaan bestuderen, zijn ten gevolge daarvan de ware grootheid van het Joodse leven gaan bewonderen. Christenen spreken niet langer kwaad van de Joden en beweren niet meer zoals vroeger dat het Judaïsme alleen maar bestaat uit het naleven van een stel formalistische regeltjes. Christenen zijn gaan inzien dat zij een hele denkwereld en het overgrote deel van hun bijbel te danken hebben aan de Joden en het Jodendom. Voor de grote meerderheid van de Joden kan Jezus nooit degene zijn die hij voor de Christenen is. Voor Joden is Jezus niet de Heer. Alleen God is voor hen de Heer. Maar meer en meer Joden zijn er trots op dat Jezus Joods was, dat hij als Jood geboren werd, als overtuigde Jood zijn heldhaftig leven leidde en dat hij als Jood stierf.
|
De heilige zwerftocht... |
Het kleine dappere ezeltje reed, in zijn sukkeldrafje over de wijde vlakte van Judea. Op de rug, temidden van de pakken, zat Maria, en ze hield haar Kind in haar armen, beschut onder haar wijde mantel. En Jozef liep ernaast, gehaast, met grote schreden. Hem was een engel verschenen: ‘Neem het Kind en Zijn Moeder en vlucht! Vlucht …’ De reis van Nazareth naar Bethlehem, hoe zwaar ook, was maar een voorspel geweest. Nu, nadat de komst der wijzen een schijnbaar gemak en een zekere welstand had gebracht in het tijdelijke verblijf van het heilige gezin, was de boodschap van de engel gekomen: ‘Vlucht nu dadelijk! Gun U geen tijd om het vuur te doven, gun U geen tijd om na te denken wat ge mee zult nemen. Neem het Kind en Zijn Moeder, en vlucht …’ En ze vluchtten, dwars door Judea, eerst naar Hebron, dan over de grens van Idumea naar Gaza, van Gaza de eindeloze tocht, langs de kust, door de strook tussen kust en woestijn. Het was wel eens goed weer, maar dan waren de nachten koud. Soms regende het: slagregen die de beste mantel in een minuut doorweekte, druilregen die doordrong tot het merg der beenderen. Wind, natte en koude wind van over de zee. Storm, die gierde als de roofvogels die hij opjaagde. Dan weer blies de wind, de droge en hete uit de woestijn, meevoerend zand en leem en stof, zodat het ezeltje verblind, klagelijk balkte, en dat Jozef en Maria hun ogen moesten bedekken om niet verblind te worden. Ze trokken voort, bij dag en bij nacht, in koude en hitte, in dorst en verblindende regen, in sneeuw en dauw, in nevel en rijp. In de herbergen en serais waar ze onderdak zochten, hoorden Jozef en Maria het wrede bericht. Herodes had kinderen laten vermoorden, omdat er een gerucht liep, dat er ergens, ergens in Judea, misschien in Bethlehem, een kind was geboren dat koning zou zijn, koning van de Joden. Ze vertelden verwarde verhalen over herders die hem tot koning hadden uitgeroepen, van wijzen, of waren het koningen, belangrijke mannen die hem hadden gehuldigd. Maar Herodes had alle kinderen laten vermoorden, om zeker te zijn dat hij de jonge koning zou treffen. Niemand wist iets van de jonge koning van de Joden. Of hij dood was of levend wist niemand. Jozef die stil geluisterd had, wendde zich af. De volgende morgen ging hij vroeger op weg, jaagde het ezeltje op tot groter spoed. Soms, wanneer hij ’s avonds of ’s morgens de Eeuwige prees en dankte, vroeg hij, de eenvoudige, zich af waarom de Eeuwige dit allemaal toeliet. En hij pakte ’s ochtends zijn ezel op, trok heel de dag voort, tuigde het ’s avonds af, verzorgde met oneindige tederheid Maria en het Kind, met de arme middelen die zijn nooddruft hem gelaten had. En zo trok hij voort uit het land van melk en honing, dat aan de vaderen was geschonken en hij bedacht, dat de ongerechtigheid en de heerszucht van de mensen zelfs de honing bitter maakten, zelfs de melk deed worden to vergif. Hij trok voort, de dagen werden weken, de weken maanden, hij trok voort met Maria en het Kind, hongerig en verzadigd, koud of warm, moe of uitgerust, maar immer gelijkmoedig, zorgzaam en onderworpen aan de wil van de Eeuwige. Ze trokken voort en voort, dagen, weken, maanden, totdat ze ergens konden blijven, waar de mensen niet vijandig waren, waar ze hen toelieten, het Kind, de Moeder en de eenvoudige timmerman, ballingen in een vreemd, heidens land. Toen al, en nu nog, met duizenden Vluchtelingen leven in een verdeelde wereld,
|
Biechten... |
Voor het eerst in mijn leven heb ik gebiecht. Al die jaren dat ik nu katholiek ben, weet ik eigenlijk niet wat biechten inhoudt, laat staan dat ik het gedaan heb. Ik weet dat het meestal niet meer gedaan wordt in ‘biechtstoelen’ in de kerk. Die dienen tegenwoordig vooral als opbergruimte voor stofzuigers, emmers en schoonmaakmiddelen. Hier in Frankrijk is het biechten, voor mensen die naar de kerk gaan althans, heel normaal. Voor zover ik begreep wat het inhoudt, leek het heel mooi om het te doen. Ik had alleen geen idee bij wie ik kon gaan biechten, het moet iemand zijn die je persoonlijk niet te goed kent. Iemand aan wie ik al mijn zwakheden en misstappen heb toevertrouwd, kom ik liever niet iedere dag tegen.
|
"Allerheiligen"... |
Herfst...
Allerheiligen...
|
"Allerlei"... |
De laatste Christenen van Irak Emigratie uit de eigen cultuur Waar komt het kwaad vandaan?
|
"Bartje zoekt het geluk".... |
Bartje zoekt het geluk....
Wie niet trouwens? Je hoort wel eens van mensen hoe moeilijk het voor hen is om helemaal te kunnen genieten van het pensioen wanneer ze zover zijn. Het werk is er niet meer, en je had altijd gedacht: Later, later, want vandaag kan het nog niet. En als het zover is, blijkt het ineens heel moeilijk te zijn, want je hebt nooit leren genieten van het leven. Wil je gelukkig leven blijf dan eens even staan. Kijk eens met al je aandacht naar wat er vandaag in jouw leven gebeurt. Neem eens even de tijd, hol niet verder, en zie, hoor, wat jouw leven te zeggen heeft. Aandacht, tijd, dat geeft je ook de kans om andere mensen naast je, mensen die je langs de weg ontmoet, echt te zien. Een vluchteling kijkt altijd schichtig om zich heen, kan het eigenlijk niet lijden dat hij een ogenblik blijft staan om te kijken. Aandacht, blijven staan, jouw leven met anderen echt zien, dat heeft in het Evangelie, dat Goede Nieuws, te maken met de ontmoeting met God. Wie een geringe voorbijganger in de ogen ziet, mag weten dat hij de nabijheid van God ervaart. “Wat je de minsten der mijnen hebt gedaan, dat heb je mij gedaan.”
|
Wat is Taizé?... |
De gemeenschap van Taizé (Frankrijk) telt een honderdtal broeders,katholiek en van verschillende protestantse afkomst, uit bijna dertig landen. Eén keer per jaar is er een grote jongerenontmoeting in een Europese stad. Dit jaar is Nederland aan de beurt: de 33e Europese jongerenontmoeting wordt in Rotterdam gehouden. Op 3.10.2010 vindt er in Rotterdam een ontmoeting plaats die het startsein is voor een nieuwe etappe in de voorbereidingen voor deze Jongerenontmoeting.
|
“Wat hebben ze ons vroeger niet allemaal wijsgemaakt!”... |
De oud-bisschop van Antwerpen, Mgr Van den Berghe schrijft daarover: Feit is wel dat er in onze generatie zeer veel is veranderd.... Ik denk dat men pas later goed zal zien wat er in onze tijd allemaal geleefd en gewerkt heeft, aan aanvoelen en denken, aan vooroordelen en onbewuste normen, aan nieuwe vanzelfsprekendheden en nieuwe twijfels. Met andere woorden, het zijn niet louter de godsdienstleer of de geloofsverkondiging die veranderd zijn, ook wijzelf zijn veranderd. We hebben nieuwe vragen en we hangen nieuwe waarden aan. En ook wij hebben onze blindheden, net zoals de generatie die ons is voorgegaan. Dat zullen ze later beter zien! Soms stelt men: “Als je gelooft, dan stel je geen vragen meer!”...
|
Sociaal Welzijn en een bijzonder toneelspel... |
Het algemeen welzijn... Bisschoppen op het toneel en ook gewone gelovigen...
|
Pinksteren 2010... |
Ooit was er Pinksteren jaar 1: de Kerk, volk van God, begint haar geschiedenis. Ten eerste... Ten tweede... Ten derde... Ten vierde... Zo is de kerk begonnen. Zo moet de kerk nu eigenlijk zijn. Zijn er ook nu nog gelovigen die voorop willen lopen? Die voorop mògen lopen van de anderen? Mensen die inspirerend kunnen en mogen zijn? Zijn er misschien mensen die aarzelend langs de kant staan; zien we die dan? mogen die dan toch mee? Hebben we oog voor achterblijvers en is er tijd om mensen die flink gevallen zijn op de been te helpen? Wordt er ruimte gegeven voor ieders eigen tempo? Is er geduld en vergeving en respect? Bidden we dat de Geest ons steeds weer geschonken wordt? Zodat ons geloof persoonlijk en vrijmoedig wordt en tegelijk: algemeen
|
Scheiden doe je niet alleen... |
Het gaat al een tijd niet meer goed tussen u en uw partner. Misschien denkt u over een scheiding na of heeft u deze beslissing al genomen. Het kan ook zijn dat de scheiding al voltrokken is, maar gemaakte afspraken niet worden nagekomen.
Daarom is er sinds kort een Informatie- en AdviesPunt Scheiding Een scheiding is voor alle betrokkenen een ingewikkelde en ingrijpende gebeurtenis. De periode voor, tijdens en na een scheiding wordt vaak gekenmerkt door onzekerheid, twijfel en ruzie. U kunt geconfronteerd worden met gevoelens van woede, agressie, schuld en verdriet. En in deze moeilijke periode moeten dan ook nog beslissingen genomen worden, die bepalend zijn voor uw verdere leven en, indien u kinderen heeft, ook voor hún verdere leven.
|
Het wordt me teveel... |
Mantelzorgers en dementerenden,
|
Zeven regels over elk van de zeven sacramenten... |
Doopsel... Huwelijk... Ziekenzalving (vroeger: Oliesel)... Biecht... Eucharistie... Priesterschap..
|
Mosterd na de maaltijd... |
De impasse waarin de katholieke kerk zich bevindt, heeft vele oorzaken. Een daarvan is de steeds groeiende afstand tussen wat de curie (de bureaus in het Vatikaan) wenst vast te houden en de gelovigen veranderd willen zien. Bij een zo centraal bestuurd instituut als de rooms-katholieke kerk levert dit spanningen op, die tenslotte tot kortsluiting moeten leiden, als de stroom niet reeds verbroken is. Ik bedoel met dit laatste minder, dat het leergezag van Rome door de gelovigen uitdrukkelijk ontkend wordt, als veeleer dat bepaalde opvattingen, zoals die over de geboorteregeling, al lang door hen in praktijk gebracht worden, terwijl Rome zelf over de toelaatbaarheid ervan nog steeds aan het dubben is. Ook dit is een vorm van kortsluiting. Op die manier krijgt een gezag, dat voorop zou moeten marcheren om nieuwe wegen aan te wijzen, het beeld van een oude man, die berustend de paden inslaat waar iedereen al sinds jaren loopt. Dit telkens capituleren voor voldongen feiten dateert niet van vandaag of gisteren. De afgelopen honderd jaren bieden hiervan voorbeelden te over. De evolutieleer werd krachtig verworpen, later schoorvoetend aanvaard. De inzichten van Freud ontmoetten de heftigste tegenstand, maar werden gaandeweg toch ingepolderd. De sportbeweging was uit den boze, maar ook hier werd tenslotte de vlag gestreken. En zo kan men doorgaan. Dit voortdurend prijsgeven van barricades gebeurt natuurlijk niet straffeloos. De prijs, die men betalen moet, is prestigeverlies. Een instantie die zich met onfeilbaarheid omkleedt, kan niet voortgaan met nolens volens en dan telkens te laat haar fiat te geven aan wat de ‘wereld’ aan nieuwe inzichten verworven heeft, maar dient die ontdekking zelf te doen. Verzuimt ze dit, dan sloft zij hoofdschuddend achter de gebeurtenissen aan. Het is precies het beeld van een kribbige oude tante, dat het image dreigt te worden van een gezagsorgaan, dat eeuwenlang in Europa de toon heeft aangegeven. Mosterd na de maaltijd werd meer dan veertig jaar geleden geschreven door Godfried Bomans. Het was de tijd dat iedereen, ook de meeste bisschoppen van Nederland, verwachtte dat Rome nu toch eindelijk de alom gepraktiseerde geboorteregeling officieel zou toestaan en het verplichte celibaat en priesterschap zou ontkoppelen. Het is anders gelopen. Het tij is gekeerd. Hoe dat kan? Door geduldig jarenlang bisschoppen te benoemen van een bepaalde snit. En dat kan, omdat sinds het kerkelijk wetboek van 1917 de paus de enige is die bisschoppen kan aanstellen. Dat is niet altijd zo geweest. Heel lang werden bisschoppen gekozen door de gelovigen en geestelijken van het bisdom. Later kregen vorsten het benoemingsrecht van bisschoppen. In onze streek b.v. Karel de Grote. Dit gebruik is eeuwen in stand gebleven. In 1829 stonden er in de Latijnse kerk 646 bisschoppen aan het hoofd van een bisdom. Dat de Staat het recht verloren heeft kerkelijke benoemingen te doen, moet gezien worden als een groot goed. Velen beschouwen echter een toenemende centralisatie van macht in Rome, beslist niet als een voordeel voor het goed functioneren van het kerkelijk leven.
|
Van as-woensdag tot Pasen. ... |
Van as-woensdag tot Pasen... Van as-woensdag tot Pasen > Op weg in de nacht...
Van as-woensdag tot Pasen > Eeuwenoude wijsheid...
|
Diverse activiteiten... |
Wandelen in het voetspoor van Franciscus... Vastenaktie 2010... De Kruisweg van Pierre Servat in de Kloosterbibliotheek Wittem... De tentoonstelling van de Kruisweg van Pierre Servat is tot en met eerste Paasdag elke zondag geopend van 12:00 tot 16:30 uur. Op zondag 21 februari is de toegang tussen 14:00 en 16:00 uur beperkt vanwege het programma Kloostergasten. Ontmoetingsdagen voor vrouwen... Wijsheid begint met verwondering...
|
De kerk en de parochie Bingelrade zijn toegewijd aan de Heilige Lambertus... |
Wie was Lambertus? http://heiligeninkruissteek.50webs.com/lambertus.html
|